می‌خواهم چیزی بنویسم، اما داستان یا مطلبی به ذهنم نمی‌رسد. جزوه و کتاب ویرایش و درست‌نویسی را باز می‌کنم و تصمیم می‌گیرم نکات زبانی، دستوری و نگارشی را یاد بگیرم. جایی در کتاب‌های آموزشی خواندم هزار حرف هم که داشته باشی وقتی زبانِ درست‌نوشتن را نمی‌دانی، بی‌فایده است. استاد می‌گوید همهٔ تکنیک‌های داستان‌نویسی به کنار، باید زبان سالمی داشته باشی.
گرمای تابستان آنقدر زیاد بود که حیوانات از لانه‌هایشان بیرون نمی‌آمدند؛ پانی و پِنی هم درکلبۀ خودشان که تازه ساخته بودند مشغول برنامه‌ریزی بودند تا ساعت‌های زیادی که قرار است در خانه بمانند و بخاطر گرما نمی‌توانند بیرون بروند از وقت‌شان مفید استفاده کنند.
ساعت ١٢شب بود، ساحل با صداي در از خواب پريد، انگار كسي در را كوبيد. ساحل خود را به اتاق نازنين رساند، دراتاقش نبود.نازنين را با صداي آرام صدا زد،"نازنين، مامان كجايي؟!"
من به همه کس و همه چیز فکر می کنم، مخصوصا شب‌ها موقع خواب، ذهنم یک لحظه هم خالی نمی شود، حتی به آقا رضا شاطر محله‌مان که حدس می زنم همسن خودم یعنی شانزده ساله باشد هم فکر می‌کنم، مطمئنم زن او نمی‌شوم او پسری نیست که من بتوانم برایش تب کنم و بعد هم بمیرم، اول به خاطر اینکه او کفل دارد و بعد هم عاقل نیست، آخر کدام پسر عاقلی زیرپوش قرمز با شلوار سفید نخی می‌پوشد تا اسباب خنده مشتری‌های سنگکی شود.
«صبح شده بود با مرد تماس گرفتن، پس از پایان مکالمه مرد وسایلش را جمع کرد و از خانه بیرون زد انگار برای انجام کاری مهم او را به شهر دور و غریبی خواسته بودند، مرد سوار قطار شدو پس از دو روز به این شهر رسید. آخر شب بود و مرد تصمیم گرفت برای خواب به هتلی برود.
با صدای بلند تلویزیون از خواب بیدار شدم، طبق معمول پدربزرگ شبکه خبر را گذاشته بود و روی صندلی مخصوصش که فقط خودش حق نشستن روی آن را دارد نشسته و داشت نگاه میکرد . به قول خودش آدم نظامی باید از اخبار روز مطلع باشد، هرچند پدربزرگم بیکار هست ولی فکر می‌کند یک سرهنگ بازنشسته هست و با مقامات بالا در ارتباط است.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
