برای زنگ زدن تردید داشت. دستش می لرزید و بی هوا دور و اطراف را می پائید. هنوز تا تاریک شدن هوا مانده، که به خانه رسیده بود.این که بعد از رفتن به خانه از آنچه که دیده و شنیده بود چه بگوید، فکرش را گرفتار و خودش را بی اراده و دلواپس کرده بود. نمی دانست وقتی که خودش از ادامه حیات شوهرش ناامید شده بود، چطور بچه ها و مخصوصا" ربابه را که تا قبل از این حادثه، آماده رفتن خانه بخت می شد امیدوار کند.
همانطور که آرنجش روی میز شیشه‌ای است و دست چپش زیر چانه، با حالت متفکرانه‌ای می‌گوید:
"عشق واقعی آدم رو ناتوان می‌کنه."
محله ما در عجیب‌ترین، پایین و در عین حال دورترین نقطه شهر قرار گرفته، به‌طوری‌که دور کل محله را حفاظ کشیده‌اند و بدون اجازه از شهردار منطقه، ورود و خروج به این‌جا سخت و امکان‌پذیر است.
مرد تبر را بالا برد. دستانش می‌لرزید. با آن هیکل نحیف و استخوانی‌اش و دستانی که معلوم بود در اثر اعتیاد توان نگهداری جسمی سنگین را ندارد به زحمت تبر را بالای سرش نگه داشته بود. زن فریاد زد: "بزن دیگه معطل چی هستی؟"
هنوز باورت نمی‌شود، نه؟ باورت نمی‌شود آن کار را کردی؟ همه منتظرند. بیا برو مثل بچۀ آدم عذرخواهی کن. آخر که چی؟ تا ابد که نمی‌توانی پشت در نگهشان داری. می‌توانی؟ دست‌هایت چرا می‌لرزد؟ نگاه کن به آینه. رنگت با دیوار پشتش چه فرقی دارد؟
زن جوان با لبخندی روی لب، داخل پارکِ پوشیده ازبارش برفِ شبِ گذشته قدم می‌زد. برف‌ها یکدست سفید بود که هنوز اثر هیچ رد پایی روی آنها نبود. برف تا قوزک پاهایش می‌رسید.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
