"دانش ما در زمینه‌ی ادبیات داستانی هنوز ارتقاء نیافته است"

روز شنبه هفتم آذر 94، کارگاه نقد داستان هم نگر ساری به سرپرستی حسین اعتمادزاده، جلسه نقد و بررسی رمان "ملت عشق" اثر الیف شافاک را برگزار کرد. نخست حسین اعتمادزاده پیرامون ضعف فرهنگی و نبود دانش کافی در زمینه ادبیات داستانی گفت: چرا عادت کرده‌ایم به خوانش داستان‌های خطی؟ چرا به رمان و داستان‌هائی که بر اساس تکنیک داستان‌نویسی نوشته شده چندان علاقه‌ای نشان نمی‌دهیم؟ همه‌ی این‌ها نشان دهنده‌ی این اصل است که متاسفانه دانش ما در زمینه‌ی ادبیات داستانی بالا نرفته است. همه‌ی شما دوستان رمان "‌ملت عشق‌" را خوانده‌اید. رمانی که موضوع آن به قرن هفتم بر می‌گردد، اما تکنیک قوی و ساختار درست که نویسنده از آن بهره جسته منجر به نگارش رمانی این چنین موفق شده است.

"عدنان غریفی" متولد 1323 از نویسندگان جنوب ایران می‌باشد. و سال‌هاست ساکن هلند می‌باشد. و از مهم‌ترین نویسندگان مهاجرت به حساب می‌آید. وی خود را پیرو مکتب همینگوی می‌داند. طبق گفته همینگوی درباره چیزهایی می‌نویسد که تجربه کرده است. و معتقد به این است که ایرانی‌ها بهایی به خواندن نمی‌دهند و اهل مطالعه نیستند. به ادبیات ایران بدهکار نیست و آموخته‌هایش از نویسندگانی چون همینگوی و فاکنر است.

اقتصاد رابطه مستقیم با ظهور و یا پنهان کردن استعدادهای کشور دارد. در زمانی که کشور از رونق اقتصادی برخوردار باشد و کتاب بازار خوبی داشته باشد، حتی نویسندگان داستان‌های متوسط نیز می‌توانند در بازار جولان دهند و آثار خود را عرضه نمایند و حتی این کتاب‌ها به چاپ‌های بالاتر خواهد رسید در حالی که شرایط رکود اقتصادی بر جامعه حاکم باشد، متاسفانه جوهر قلم‌ها خشک می‌شود و آثاری که قبلاً نوشته شده روی طاقچه‌ی خانه‌ها خاک خواهد خورد.

دوره رمانتیک (رمانتیسم) Romantik:

البته شایسته‌تر است پیش از پرداختن به سبک‌های ادبی نگاهی مجمل بر آن‌ها بیندازیم: «مکتب ادبی، معادل اصطلاح انگلیسی Literary school و به معنای مجموعه‌یسنت‌ها، هنجارها، اندیشه‌ها، نظریه‌ها و ویژگی‌هایی است که به دلایلاجتماعی، سیاسی یا فرهنگی در دوره‌ای خاص در ادبیات یک یا چند کشور نمودمی‌یابد. این مجموعه معمولاً در آثار گروهی از صاحبان قلم رخ می‌نماید وباعث تمایز آن‌ها در سبک از شاعران و نویسندگان دیگر می‌شوند. منتقدان،پژوهشگران، نویسندگان و شاعران برجسته و متبحر چنین مجموعه‌ای را می‌یابند ودر قالب مشخصه‌های هر مکتب ارائه می‌دهند. هر مکتب با پیروانی که برای خودمی‌یابد دوره‌ای ویژه – کوتاه یا بلند – را می‌پیماید و سپس باز می‌ایستد. معمولاً پایه‌گذاران هر مکتب خودشان نیز از مشخصه‌های آثارشان آگاه نیستند و دیگران شیوه‌های هنری آنان را مشخص و معرفی می‌کنند.

ورود صنعت چاپ، پیدایش فن ترجمه در ایران و متعاقب آن مقدمه‌هایی که بسیاری از مترجمان در ابتدای رمان‌ها می‌نگاشتند (که غالباً اشاراتی به اوضاع سیاسی- اجتماعی-فرهنگی محل تولد اثر اشاره داشتند)، از عوامل بروز یک نظام ادبی جدید در ایران شدند. همانطور که می‌دانیم نظام ادبی سنتی ایران بر پایه‌ی شعر بنا شده و به این ترتیب قرن‌ها به حیات خود ادامه داده است. اما پیشرفت‌های مذکور، به تدریج پای یک نوع ادبی جدید را به ادبیات ایران باز می‌کند و در پی این ترجمه‌ها "رمان نو" زاده می‌شود. این رمان‌ها که فرهنگ ایرانی را در قالب فرم ادبی-روایی نوین می‌ریزند، محصول مشترکی از سنت و نوآوری هستند.