زغال های نيمه روشن زير خاکستر سفيد، مثل چراغ خطر سر چهارراه، چشمک ميزد. منقل خاموش می شد و صدای خرناس های بلند آقام، ناله های ضعيف ننه و نفس های خس دار زينب را کور می کرد. دلم شور می زد ، و احساس می کردم اشکنه سر شب توی دلم قل می زند. قرارمان ساعته 9 شب زير تير چراغ برق، کنار خانه علی طوقی بود.

می ایستد روبروی آینه ی قدی راهرو و زل می زند به پف چشمهایش و آن موهای جوگندمی درهم وبه هم ریخته که مثل خط خطی های موج داری تا روی یقه ی کتش پهن شده اند. امروز هم به لکه ی روغنی کت پشمی اش توجهی نمی کند وساعت زنگ دار رومیزی را که با نخ سیاه عینک به گردنش آویزان کرده جلوی چشمانش نگه می دارد،

زن­ها پله‌های آپارتمان مهتاب را سه تا یکی دویده‌اند. بعضی‌ از آنها حتی فرصت روسری زدن را هم نیافته‌اند و بعضی دیگر با پایی برهنه چشم به تراس واحد نه دوخته‌‌اند.

خیره مانده‌ام به طنابی که از زیر پاهایش رد می‌شود. 15 یا 16 ساله به نظر می‌رسد. با تیشرت و شورت ورزشی سفید که روی بازو و کنار پا، سه خط آبی کشیده شده. طناب آن قدر سریع رد می‌شود که نگاهم زیر پاهایش جا می‌ماند. طنین ضربۀ طناب بر زمین در میان همهمۀ کودکان که فریادکشان از سرسره‌ها بالا و پایین می‌روند، گم می‌شود. حواس من بی پروا در میان هیاهو باز به دنبال صدای طناب می‌گردد.

قطره های بارون از زیر گذر روی سرش چکید .برگشت و دیوار رو نگاه کرد. مکثی کرد و آگهی ترحیم چسبانده به دیوار کنار مغازه رو کند و نگاهی بهش انداخت ؛ بعدش هم مچاله اش کرد و مثل دستمال کاغذی به دستهای سیاه و چرکینش  و  دور دهان پر از ریش بلند سیاه و سفیدش کشید.