نفر بعدی نوبت آنها بود. دختر روی صندلی فلزی، صاف نشسته بود و نگاهش به دستگیره در خیره بود. نفس‌هایش در هوای گرم و گرفته اتاق تند و کوتاه بود و آنقدر دسته صندلی را محکم گرفته بود که کف دستانش عرق کرده بودند. با اینکه صورتش بی‌حالت بود اما هرلحظه چیزهای بی‌شماری از جلوی چشمانش می‌گذشتند که نمی‌توانست روی هیچ کدام از آنها تمرکز کند.

قبل از ورود به خانه آقای نیک اندیش خیال همه راحت بود، چون عمو منوچهر که در سر و زبان کسی به گرد پایش نمی رسید همراهمان بود‌.

امروز نامه ی شما رسید. توی صندوق نامه ها بود. اصلا انتظارش را نداشتم. راستش کمی گیج شده ام...

فضای اتاقِ انتظار، سرد بود و بی‌روح. خش‌خش فن‌کوئل فضا را پر کرده بود. این انتظار داشت طولانی می‌شد. صدا از داخل اتاقک کناری بلند شد. «آقای یاری، لطفاً تشریف ببرین داخل رختکن. اونجا یک بسته لباس و گان مخصوصه. لباس‌ها و هرچیز فلزی که همراه‌تونه دربیارین و اون‌ها رو بپوشین.»

باد زوزه می‌کشد. زوزه‌ای غریبانه، چونان ناله‌های سرگردانی و پریشانی تسکین ناپذیر روح. بر فراز شهر، هوایی نکبت‌بار و چندش‌آور، هوایی ملول تیره که بر بُن هر عصب اثر می‌گذارد، سایه افکنده. زیر سقف خانه‌اش، خانه‌ای تنگ، بی‌تزیین، زمخت و ساده، دود موج می‌زند و چهار پنج مبل رنگ و رو رفته و در گوشه‌هایی پاره و ساییده شده و پرده‌هایی سرخ رنگ که روی پنجره‌ها آویخته‌اند که سرخی‌شان گرم و گیراست.