«خانوم» چند ماهی می‌شد که گرفتار توهم شده بود.
پبرزن هشتاد ساله به سختی خودش را می‌کشید سمت صندوق چوبی گوشه‌ی اتاق ، آینه‌ی دستی نقره و اسباب سرخاب و سفیداب را برمی‌داشت، آینه را جلوی صورتش می‌گرفت و با اینکه تقریبا همه چیز را تار می‌دید، خودش را آرایش می‌کرد. وقتی کارش تمام می‌شد، انگار که کودکی چهره‌ی دلقکی زشت را نقاشی کرده باشد.
با طنابی که دور گردنش پیچیده شده بود وسط آپارتمانش آویزان یافتیمش. رگ‌های دست‌ها و مچ‌هایش باد کرده بودند و آن چشمان خرمایی همرنگ موهایش که همیشه تفکری عمیق در آن‌ها موج می‌زد، بسته شده بودند. لب‌هایش خشک و ترک‌خورده بود و شانه‌های قوی و استوارش در آن سن هفتاد سالگی در هوا معلق بودند.
طلبهای وصول نشده، بدقولیهای دوستان و آشنایان، رفت و آمدهای مکرر در دادگاهها، درس نخواندن فرزند، بیماری آن یکی، نگهداری مادر سالمند، مشکلات مربوط به تقسیم ارث پدر، بلاتکلیف بودن کارخانهای که در جنوب کشور بهحال خودش رها شده، بهمریختگی کارهای روزانه، و دهها مشکل ریز و درشت دیگر.
مشاور مرکز بهداشت و سلامت با مقنعه‌ای مشکی روی سر که آن را تا چانه بالا داده و موهای بلوندش از زیر آن تا وسط سر بیرون آمده است می‌گوید: "بفرمایید."
باران بند آمده بود،قطرات به جا مانده همانند شبنم از روی چوب‌های ناهموار و کهنه ایستگاه اتوبوس قدیمی‌‌ای که در زیر پل هوایی قرار داشت به پایین می‌غلتیدند و بر روی زمین می‌افتادند.هوا هنوز گرگ و میش بود،
آسمان سُرمه ای رنگ بود و هوا با بوی خاک نم گرفته ای که از باران دیروز جا مانده بود ، در هم می پیچید و قلب نا آرامم را به کوبش وحشیانه ای دعوت می کرد . همیشه آدم های دور و برت را خالی می کردم ، که کسی بین ما نباشد . هیچ کسی تو را از من نگیرد . همیشه حوالی چشمانت پرسه می زدم .
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
