ساعت دیواری، دنگ دنگ صدا کرد و عقربه‌ها ساعت دوازده را نشان دادند. مسعود هنوز در رختخواب وول می‌خورد، نمی‌دانستم چه کنم، امشب چطور جیم شوم که بویی نبرد و من به قرار هر شبم برسم. چقدر به این قرارهای شبانه، میان گلخانۀ تاریک انتهای باغ عادت کرده بودم و امشب که مسعود بی خواب شده بود، بی تاب شده بودم.
نزدیک یک ساعت به ظهر مانده، یکی از محله‌های فقیرنشین شهر، ابتدای یک بن‌بست، با پنج شش خانة قدیمی و کوچک. پسر جوانی که بیست ساله به نظر می‌رسد در حالی که یک پوشة مقوایی در دست دارد، زنگ درِ خانة اول را می‌زند. ثانیه‌ها یکی پس از دیگری می‌گذرند. جوان در حال برانداز کردن وضعیت ظاهری خانه است که صدای زنی از آن سوی در به گوش می‌رسد: «کیه؟»
مانده‌ام چه کنم؟ بروم یا بمانم؟ نمی‌دانم خورشید را کجا برده‌اند که نوری سربی‌رنگ و غبارآلود جای آفتاب را گرفته است. کاج‌ها و سروها کش می‌آیند و قد می‌کشند، رنگ می‌بازند و گم می‌شوند میانِ خیالات و اوهام. ناله‌های سوزناک پیرزنی فروکش می‌کند و شیون گروهی تازه از راه رسیده اوج می‌گیرد.
چشم‌وگوش بسته و کوروکر نبودیم تا هر چه ببینیم و بشنویم به روی مبارک‌مان نیاوریم و انگار شتر دیدی ندیدی که یعنی چه؟ یعنی چیزی نگو و اظهارنظر نکن چون مهمانی و همین بس! برخی آدم‌ها هرگز بزرگ نمی‌شوند و یا بهتر است بگوییم هیچ‌گاه بالغ نمی‌شوند. بلوغ نه به معنای رشد بلکه به مفهوم تفکر! عده‌ای فقط چشم به ظاهر اشخاص دارند و هرگز به عمق باطن آن‌ها پی نمی‌برند.
نمی‌توانستم چشم از پنجره بردارم. نصف آسمان با ابرهای ارغوانی روی زمین سایه انداخته و نیمی دیگر را نور آفتاب کم‌جان بعدازظهر، روشن کرده بود. و خط باریک آبی لاجوردی، ساختمان‌های شهر را جدا کرده بود از ابرهای کبودی که آماده‌ی باریدن بودند.
«آینه چون نقش تو بنمود راست» ( نظامی)
همسایه ها اوایل می گفتند از نظر ذهنی نامتعادل و غیر عادی است اما همسرش به همه گفته بود:
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
