موسی را که گذاشتند توی گودال،صنم مشتی خاک بر سرش ریخت،فریاد زد ،جیغ کشید،نفرین کرد،گریه کرد و آخرسر بی حال و بی رمق میان آغوش یکی از زنها از حال رفت.سهراب سر را میان دو دست گرفته بود ،با همه ی غمی که بر دلش سنگینی میکرد،خوش نداشت کسی درد و عجزش را ببیند.
با قدم‌های بلند از مدرسه خارج می‌شوند نزدیک به قنادی دست نگار را می‌کشد و می‌گوید: نگار نگار. انگشت اشاره‌اش را سمت پسری که آن‌طرف خیابان‌ایستاده است می‌گیرد و ادامه می‌دهد: اون پسر رو ببین چقدر خوشکله!
از پشت پنجره بیرون را نگاه می‌کند. هوا آفتابی و سرد است. پنجره را باز می‌کند تا برای پرنده‌ها دانه بریزد، که سوز و سرما به صورتش می‌ریزد. «چه سرده. برفش جای دیگه‌س، سرماش مال ما.»
خودت را به اکنون می‌سپاری. می‌خواهی فراموش کنی که انتظار بزرگ‌شدنت از سوی او و تعلل برای پا پیش گذاشتنش، تو را پا‌گیر زندگیِ عجولانه‌ای کرده که بیرون آمدن از آن محال می‌آید. ابرهای خاکستری ذهنت را عقب می‌رانی. دلیل آمدنت به آنجا را از سر می‌گذرانی؛
دفتر چهل‌برگش را کنار دستش درست روی میز گذاشته بود و یکی پس از دیگری کاغذها را می‌کند و بعد از نوشتن چیزی، آن را مچاله میکرد و دور می‌انداخت. آنقدر این کار را تکرار کرد که از دفتر فقط ده برگ مانده بود.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
