خانم حسینی مقنعه را از سر فرشته برداشت و رو به همه ما گفت: «بیا! اینهها. دیگه لای موهاش که نزاشته. چیزی نیست. ببینید.» فرشته اصلاً به روی خودش هم نیاورد که خانم معلم حتی مقنعه او را کشیده و لای موهایش را نگاه کرده. در نگاهش نوعی شیطنت آمیخته با گستاخی وجود داشت.
ظهرگرم یک روز تابستان بود .پیرمرد کلاه فروشی که هفته ایی یکبارپیاده از شهر به روستا می آمد تا کلاه هایش را بفروشد ،زیر درخت بلندی بیرون ده از شدت خستگی به خواب عمیقی فرو رفته بود و خروپف می کرد.
زیر نور شعله هیزم های تر که هر از چند گاهی صدای ترکیدنشان بلند می شد لقمه ای را پیش سگش انداخت. سگ به قدری گرسنه بود که وقتی لقمه داغ و آتشین را به دهان گرفت به له له افتاد و بعد لقمه را بیرون انداخت. سپس بی تعلل مثل خمیرزن ها چند بار با دستش روی آن کوبید و دوباره لقمه آغشته به خاک قهوه ای را به دندان گرفت.
تن کافکا وقتی به چهارراه رسید، احساس خستگی مفرطی داشت. تمام محدوده‌ای را که سر وگردن قرار دارد را با کلاه بره و شا ل گردن پوشانده بود . همیشه بعد از غروب از خانه خارج می شد و زمانی که به چهارراه می‌رسید، دیگر هوا کاملا تاریک شده بود.
بالاخره وقتش رسیده بود. تمام آن ساعت ها و دقیقه های تلخ و کشدار به اتمام رسیده بودند. اکنون در دفترخانه نشسته بود و مدام پاهایش را تکان میداد. اگر لحظه ای دست از تکان دادن پاهایش بر می داشت
گنجشککم بدجور بیقراری میکند. چیزی نمانده صبحی سینه‌ام را بشکافد و من را با این زخم‌ها جا بگذارد و برود. این چند روز دردم کاری‌تر شده. حالا شب‌ها سردرمی‌آورد. دستش آمده این وقت‌ها سرو صدایی نیست و راحت می‌تواند کارش را پیش ببرد. وقتی تند تند نک می‌زند تیزی‌اش مثل گلوله آتش جانم را می‌سوزاند.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
