جنبش مشروطه با تأسی از تحولات قرن نوزدهم میلادی و نفوذ غرب دگرگونی‌های بسیاری در ایران پدید آورد و این شامل ادبیات نیز بود؛ خصوصاً حوزه رمان و داستان کوتاه که خود محصول غرب بود. البته باید گفت از دوره مشروطه بدین سو، نظام فکری و اجتماعی ما مردسالارانه است.

به نظر من آدم‌ها چند دسته‌اند. دستۀ اول خوش شانس آفریده شدگان هستند که کار خوب، مثل محل تولد خوب، خانوادۀ خوب، پول و خیلی خوبهای دیگر با آن‌ها به دنیا می‌آید. و اگر نتوانستید از صفحۀ تلویزیون، پشت شیشۀ دودی ماشین یا درب بستۀ اتاق ریاست، قیافۀ دقیق آنها را ببینید، هیچ اشکالی ندارد چون همگی شبیه هم هستند.

آنی ارنو درسال ۱۹۴۰ در نرماندی فرانسه دیده به جهان گشود! دوران کودکی ونوجوانی او درمحیطِ کارگری وروستایی، همراهِ پدر ومادرش سپری شد، برخلاف والدین به مدرسه رفت، تحصیل کرد، معلم شد وسپس استادِ دانشگاه.

آیا می‌دانستید لزومی ندارد نویسندگان دیکتۀ درست تمام کلمات را بلد باشند تا بتوانند یک داستان بنویسند؟

پلی بین انسان‌ها وجود دارد که از طریق آن افکار، ایده‌ها و احساساتشان را به یکدیگر منتقل می‌کنند و این پل چیزی نیست به جز نوشتن و نویسندگی. نوشتن کنشی است که انسان اندیشه‌هایش به وسیلۀ خط به تصویر می‌کشد. نوشتن یک عشق است، عشقی که نویسنده آن را در سطرها و کلمات به کار می‌گیرد و داستانی را خلق می‌کند.