خوب من باید چکار می کردم؟ حالا که دیگر همه چیز گذشته.. چند روز است دارم به این فکر می کنم که کجا بروم؟ دیروز تو خیابانِ حافظ نزدیک جگرکی خیام ایستاده بودم که ناگهان چشمم به عبدولی افتاد.. عبدولی با آن صورت سیاه سوخته ، قد بلند و هیکل گنده اش از سر خیابان تند تند می دوید.
مهسا: از فرشید خبر نداری؟ خبری ازش نیست؟
فرشاد: نه اون که همیشه تو خودشه! شاید داره یک رمان دیگه می‌نویسه!
شهر نباید از نهنگ ها خالی شود. این شعار انجمن ماست. کار ما نجات جان نهنگ ها از کنار ساحل و فرستادن دوباره ی آن ها به دریا نیست. کار ما نشان دادن راه ساحل به نهنگ هاییست که از شنا در دریای کثیف، سیر و دچار اندوهی غیرقابل تحمل گشته اند.
روزی از روزهای بهاری، پانی و پِنی به همراهِ خانم جوجه‌تیغی، آقا‌خرگوشه، سنجاب‌کوچولو و حلزونِ مهربان در بیرون از کلبه مشغولِ خوردنِ آش سبزیجات بودند، که ناگهان کفش‌دوزکِ خال‌قرمزی از راه رسید و
اینطور که می گفتند ،چشمهای باباغوری داشت.وقتی مستقیم نگاه می کرد چپ می زد.حتی الان که خواباندنش توی گودال و با دست راست تکانش دادند و آن مردی که خودش را انداخته بود روی تنش و پاهایش را دو ورِ او پرت کرده بود و زیر گوشش چیزهایی را جویده بریده می گفت، نتوانست،
اسمش را می‌گذاشت غیرت. من هم دوست داشتم که کسی باشد تا وقت‌هایی که از دیگران گزندی به من می‌رسد، کنار بنشینم و او جای من شاخ و شانه بکشد جلوی دیگران. توی مهمانی بودیم که دوستم، بهاره، با شتاب آمد سمتم و گفت: «اون مرد رو ببین.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
