انگار یادمان رفته مهربانی کردن را. چقدر فاصله گرفتیم از دنیای کودکی، روزهایی که اشک می‌ریختیم با گریه یک کودک خیابانی، درد می‌کشیدیم آنگاه که می‌دیدیم دستهای زبر و خشن پدر را، نگاه خسته مادر را، بال شکسته یک پرنده را و چشمهای منتظر یک گربه گرسنه را.
زندان گود است وازسنگ؛ شکلش نیمکره‌ای کم وبیش کامل است، هرچند کف‌اش (آن‌هم ازسنگ) یک هوا کم‌ترازدایرۀ تمام است، که همین به طریق احساس اختناق و وسعت را وخیم‌تر می‌کند. دیواری حائل ازمیان دونیمه‌اش می‌کند؛
یکی از روزهای اوایل مرداد بود و با تمام آمادگی‌های لازم برای زایمان بستری شدم. لباس معذب کننده سبز را به من پوشانده بودند و خواسته بودند منتظر بمانم. اتاق سقف کوتاهی داشت با نور زیاد. دیوارها تا نیمه سبز بود و نیمه دیگرشان سفید. سفیدی با نور شدید توی چشم می‌زد.
فکر می‌کنم سارقین روح، فکر، اندیشه و آرمان کودکان ما، نه تنها یک فرقه یا حزب بیرونی است، بلکه سنگ بنای آن را پدرها و مادرها، معلمین، لایحه‌ها و قوانین حاکم بر جامعه، از بدو تولد کودکان می‌گذارند. کودک خود را چون خمیری در دست می‌گیریم و به هر شکلی که می‌خواهیم، درمی آوریم. آنچه آموخته‌ایم، درست یا غلط، به مغز آنها تزریق می‌کنیم.
"رمان کوندرا آزمایشگاهی است که انسان در آن لخت و عریان تشریح می‌شود. رمان کوندرا ماهیت واقعی بشر و انگیزه‌های اصلی کارهای او را در سایۀ پیشروی‌ها، خوشحالی‌ها، ظاهرسازی‌ها، ساده‌دلی‌ها و... پنهان نمی‌سازد."
راستش تا چند سال پیش چیزی از بوتاکس و ژل و این چیزها نمی‌دانستم، از یکی از دوستان هم‌سنم جویا شدم چرا خط اخم ندارد، گفت من چندین سال پیش چربی تزریق کردم که حتی دکترش هم از اینکه خیلی زود اقدام به این کارکرده، متعجب شده بوده است.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
