هنوز چند دقیقه‌ای به ساعت پنج مانده. جلوی کاناپه‌ی زرشکی رنگ جلوی تلویزیون لم می‌دهم و تلویزیون را روشن میکنم و بوی کهنگی تمام خانه را پر میکند؛ تلویزیون پر از تکرار است؛ تیتر خبرها دست کم برای یک سال پیش‌اند؛ فقط عدد و رقم‌های مربوط به تعداد مرده‌ها و کشته‌های حوادث را بالا پایین کرده‌اند.
ماجرا از آن شب شروع شد. از همان شب که مهشید قهر کرد و رفت خونه ی مامانش. همان شبی که باران می بارید، همان شبی که دعوایمان شد. همانشب که من دچار سردرد شدم. اولش سردرد داشتم و بعد جرقه های چشمی جلو چشمم به حرکت در آمد.
پرويز بايرامي در چنين روزي پا به عرصه هستي گذاشت! هيچكس از پرويز بايرامي فرزند محمد نپرسيده بود كه مي‌خواهد بدنيا بيايد يا نه؟ و اين البته سوالي است كه بطور معمول از كسي نمي‌پرسند! كه مي‌خواهد اصلا بدنيا بيايد يا نه؟
صدای شکسته شدن چینی، سکوت مبهم خانه را شکست، با بی حالی از تخت خواب بلند شدم و به طبقه پایین رفتم، چندان اهمیتی نداشت که سایه باز هم ظرفی برای جلب توجه شکسته است یا نه؟ حال و حوصله مشاجره دیگری را نداشتم،
دستم را به سمت یقه ی بلوزم میبرم و کمی آن را میکشم. انتخاب بلوز یقه اسکی برای امشب، بدترین انتخاب بود. یک قاشق از انار پر میکنم و به سمت دهانم میبرم. ملسی انار دارد کمک میکند ذهنم درگیر چیز دیگری شود که صدایت می آید:
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
