اولین شب ماه رجب بود و ماه، تنها یک هلال باریک. هوای روستا پاکیزه بود، آسمان صاف و نه بخیل، که ستاره هایش را از کوچکترین و کم سو ترینش گرفته تا درخشان ترین، بر اهالی روستا عرضه می کرد، آن چنان که تفکیک آن همه ستاره از یکدیگر آسان نمی نمود.
«سروش تو هم فردا همراه من و علی‌آقا میای. لازم نیست چیز زیادی با خودت برداری، فقط یه ماسک و دستکش بردار!»
مادر تکیه داده بود به چارچوب در اتاق و با چشمهای بسته همانطور که تسبیحش را میگرداند،زیر لب زمزمه می کرد.صدای زنگ تلفن را که شنید چشمانش را باز کرد و طوری خیز برداشت سمتش که تسبیح توی هوا تابی خورد و چند قدم آنطرف تر افتاد.
روی صندلی ، پشت میز آشپزخانه نشستم . به چهره رنگ پریده و چشمهای گود افتاده اش نگاه کردم ، مهربانی و آرامش همیشگی اش دلگرمم می کرد .
-آتش! آتش!
از خواب پرید. صدا در گوشش زنگ میخورد. هم جواری با کوی سگان فرتوتش کرده بود. رد دود را گرفت. مردم آب میآوردند و شعله زبانه میکشید.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
