دختر بچه سبزه روی چشم مشکی که موهای بلند خرمایی داشت، به مغازه تخت خواب فروشی چسبیده بود و با دقت به تخت خواب صورتی دخترانه نگاه میکرد.

ترافیک دیوانه کننده بود و زمان اصلاً نمی گذشت. انگار که روز نمی خواست از ظهر  داغ دل بکند و جایش را به بعد از ظهری دلچسب بدهد. گویی خورشید عزمش را جزم کرده بود که اقتدارش را تا چله زمستان حفظ کند و اصلاً از وسط آسمان جُم هم نخورد.

اولین شب ماه رجب بود و ماه، تنها یک هلال باریک. هوای روستا پاکیزه بود، آسمان صاف و نه بخیل، که ستاره هایش را از کوچکترین و کم سو ترینش گرفته تا درخشان ترین، بر اهالی روستا عرضه می کرد، آن چنان که تفکیک آن همه ستاره از یکدیگر آسان نمی نمود.

«سروش تو هم فردا همراه من و علی‌آقا میای. لازم نیست چیز زیادی با خودت برداری، فقط یه ماسک و دستکش بردار!»