مریم عبدی[1]

26 سال داشتن چه قدر تجربه در خودش دارد؟ 26 سال با خط زمان پیش رفتن؛ هر چند که هیچ وقت زمان٬ خطی برایم معنا نمی شود و همیشه حجمی مشکوک است. او خیلی منطقی و خشک ادامه پیدا می کند من اما به شوخی اش می گیرم و به لحظه لحظه اش نه دیدی تاریخی بلکه دیدی فرا تاریخی دارم و همین است که یکمرتبه می بینم چه قدر بزرگ شده ام.

همیشه همین گونه بوده است خاطرات ما هیچ وقت مرتب تداعی نمی شوند به ترتیب سال و روز نیستند آنها تلی از حقایق اتفاق افتاده و نیفتاده اند. گاهی با خودمان فکر می کنیم که جمله ای را در زمانی مشخص گفته ایم اما آن حقیقت ندارد. گاهی مرز خیال و حقیقت در خاطره ها از دست می روند و این جاست که زندگی نامه ی شاعری چون من که قرار است از خودش بنویسد در خطر ابطال قرار می گیرد و آیا درست است با تاریخ و حقایق شوخی کنیم!

برای خودزندگی نامه نوشتن٬ مهم نیست تعداد قدم هایمان را در خیابانی شلوغ درج کنیم؛ مهم نیست چند پرنده روی شانه مان نشسته باشد؛ این که هزاران بار از پنجره های مختلف سرک کشیده باشیم اصلن اهمیت ندارد؛ برای کسی مهم نیست که لامپ خانه ی ما کی خاموش می شود. پس باید در دیگری را بگشاییم و اتفاق هایی که مدرک با خودشان حمل می کنند را یادآور شویم و همیشه باید آماده باشیم تا اگر مدرکی خواستند رو کنیم. هر چند نمی دانم کارت واکسن فلج اطفالم کجای جهان افتاده اما مدرک های باسوادی ام را قاب کرده ام زده ام در آینه دو تا شوند؛ شعرها و مطالب مختلف در مجله ها و سایت ها هم٬ باد با خودش این ور آن ور می برد٬ تنها چیزی که با من مانده و هم قدمم جلو می آید‌ »ثبت احوال باران» است؛ دفتری که با قطره قطره اش زندگی می کنم و مدرک خوبی است برای این که بگویم شاعرم حتمن!

شعر وقتی حکم نفس را پیدا کند زندگی مجازی و حقیقی نمی شناسد در کتاب و کاغذ خلاصه نمی شود؛ در مانیتورها و تلفن های همراه نیز ما را همراهی می کند. مثل هوایی که به هر شکل در می آید چه در بادکنکی قرمز چه در بطری خالی قدیمی... در هر صورت با ماست و من تمام سعی ام را می کنم هوای آلوده ی این روزهای ادبیات را کنار بزنم تا نشان بدهم که جوهره ی شعر جوهره ی زندگی ست.

نوشتن بسیار ساده است اما نه نوشتن از خود٬ از زندگی ای که هر روز تجربه می شود؛ هر روز تکرار می شود و اگر روزمرگی یقه ات را بگیرد آن قدر لال می شوی که هرگز نمی توانی بگویی نوشتن بسیار ساده است.