شعر اول:

تئوری چشم‌هایت

از هر روزی که نرم

می‌تپد در رگ این خانه

قرنی ساخته

از جنس قرون سرخ وسطایی

و از انگشت‌هایم

کشیش‌هایی که دریدن را

چون دین از برند

قتل را

اعدام هر آنکس که

نامی

طرحی

قصه‌ای

جز تو بر آورد را...

شعر دوم:

هر رشته از موهایم جاده‌ی نحیفی‌ست

بر تفاخر تاریک یک کوهستان

جاده‌ای که می‌رود

که پیچ می‌خورد

که درد می‌کشد

و هر بار

دو قدم مانده به فتح..

دوقدم مانده به قله گاه نوازش دست‌هات

تمام حجم کوهواره‌های عشق را

سقوط می‌شود...

دو شعر از هدی سلطانی متولد 1377