این خاک

جای هلهله تیر کشیدند

دست­ها با صدای ماشه‌ها

دیر عقب کشیدند

پای گلوله را از گلیم کوچه‌ها

و حجله‌ي ما از حرارت نارنجکی

به اندازه‌ي کافی سرخ شد

سفید که به هر کسی نمی‌آید

لباسم را برای غسل‌های بعدی   پاک می‌کنم

و کفش‌های برّاق تو را؛

به گمانم دیگر

     برای آن پایت که زیر تخت افتاده

     اندازه نمی‌شوند

خاک می‌کنم

تمام ترَک های این خاک وامانده را

که برای رقصاندن ما بازی‌اش گرفته

بازویت هنوز

با پنجه‌های من

آن سوی خانه همآغوش است

تو از این سو مشت مشت زمین می‌خوری

شبیه سوسویی شدی

که خاموش است

ستاره هم که بگیریم  

اين خانه با مین‌هایش آمیخته   

هر روز

به قدم هامان خیانت می‌کند

اما

خیالت راحت باشد

عروس پا خورده را کسی

به غرامت نخواهد برد.

از زیرِ دستم

جیغ گربه‏ یادم می‏ اندازد

اینجا که نشسته ‏ام       

بیابان بوده

آنطرف‌تر       

جاده ‏ای به هیچ کجای دنیا

انگشتم هنوز بالاست

کسی اجازه نمی ‏دهد

کمی آب‏ های شیرین بنوشم

کمی خط استوا را جابجا کنم

بلکه گرم‏ ترین جای جهان

دست‏های من باشد

پشت طولانی‏ ترین دیوار دنیا

چشم می گذارم

معلم جغرافیا فریاد می‌کشد

از ناحیه‌ي زردپوستان فاصله بگیرم

من     

قطب‏ های مخالف را در آغوش می‏‌‌كشم

تاریک ‏ترین جای جهان

تخته‏ ی روبرو باشد

روی این نیمکت

چشم ‏های بادامی می‏ کارم

کمی آب‏ های آرام پایش می ‏ریزم

از میان جنگل‏ های گرم‏سیری

دنبال ببرها می ‏دوم

من     

جیغ می‏ کشم

کسی گوش‏ه ای گربه را

از زیر دستم بیرون می‏ کشد.

موهایم را ...

     اگر کنار بیایم

كه دست­ های تو کم می شوند از بازی‌ام

     هر بار می‌گیرمشان

     بند بند دلم     جداگانه بهانه گیرند

     و زنی که حلق آویز مردمک­ هایت شده

     تاس نرفتن به پایم می‌ریزد

ریخته است

     عطر تو از دست خانه

     رنگ موهای من از شانه       

سنگ می‌خواهم

دیوارها پشت گوش می‌اندازند

میخکوبت کنند

تارَت را بزن

     انگشت‌های من عادت دارند به گوشه نشینی

     زود یادشان می‌رود

فنجانی کنارشان گرم

     گونه‌های مردی

     سرخ بوده است

     تارت را بزن

     حرفت را

     تنها صداست که می ماند[1]

     یادت رفته بود؟

     این بازی دو تاس دارد           یک برنده

     دومی همیشه تصویر می‌شود

       میخکوب دیوار

     اما تو عزیزم

     هر عطري دلت خواست          هر گوشه‌ای   

   عوض کن

     موهایم را به خاطر بسپار[2]

     فردا

رنگ دیگری خواهند گرفت.