صاحبِ خواب­‌ها

این شعر

از نزدیکی با جهان برگشت

و درست این جا

آبستن شد

سطری که از کودکیِ کلمات سهم می‌­برد

در تمامِ مویرگ­های‌اَش

مُرده جریان دارد

شهری که همبسترِ سایه نبود

کنارِ خودم می­‌خوابم

تا فردا عروج کند.

کودکِ کهن سال

- کاش می­‌کشتمت اسکندر

سی سالِ پیش در چنین روزی

تولدِ تاب­‌هایِ بچگی­‌مان بود

خوب به دوربین نگاه کن

می­‌خواهم تو را

در کنارِ رستم قاب بگیرم

رودابه

به نامِ آتش چنین گفت:

اهورا

مزدا

و من؛

مثل ِ همه­‌یِ کشتگان

آواز مرگِ تدریجی را

قیچی می­‌کنم

تا به نامِ خاک سبز شوم

در شکلی که اختیاری باشد

در شریعتی که انسان نیست.

هزاره­‌یِ سوم

هیچ از هیچ بوسه نمی­‌گیرد

پنجره از پرنده

آسمان از زمین

نه دختری از باران

میانِ چشمانِ اتاق

گل­‌ها خوابیده‌اند در قالی

با باغِ وحشِ پتو

مقداری انگشت بردار

به پاش به چراغ

خاموشی‌، خوابِ سطرها را می‌­فهمد

در جشنِ تولدِ جنگل

درخت فوت می‌­کند

در سلولِ انفرادیِ سوگند

ستاره‌­هایِ قشنگِ مُرده را

می‌چینم از قفس

در تختِ خوابِ عمیقِ جنگل می­‌ریزم

باد هرگز همسری نداشت

من ، می­‌خواهد قفسِ خورشید بخرد

تا در سال گردِ جهان

خودم را تماشا کند

در سال­‌هایِ بت پز