(1)

آن روزها جوانتر بودیم

با خاطرات بهتری می­‌توانستیم از خانه تا خیابان را بدویم نشد

از گذشته سهم مان تنها زخمی ست

که از تمام چسب زخم­‌ها بیرون می‌­زند.

این می­‌تواند اتفاقی نباشد

درست وقتی سرت را لای خیالی گم فرو برده باشی

و سیگار تو را پُک بزند

آدم­‌ها معمول راه خودشان را بروند

و تو کوچه­‌ای را که بارها اشتباه آمده ای بر گردی

برگردی و سر از سردرگمی­‌های همیشه درمی­‌آوری.

بعد کمی مکث می‌کنی وبعد کمی فکر بعد...

با زخمی که تنها بلد است تازه‌تر شود تنها می­‌شود کنارآمد!

بعد دوباره باخودت فکر کنی هزار جورِ ناجور

دنیا تنها جزیره‌­ایست کوچک با مناظری محدود

باید عادت کنی به خیلی چیزها

مثلن به زندگی یا زندگی با شکست­‌های مکرر.

من فکر می­‌کنم ما تنها در شناسنامه­‌هامان بزرگ شده‌­ایم

و این یعنی رو در روی خیلی چیزها

تسلیم شدن راه آخری بود که انتخابش نکرده‌­ایم

حالا برای اثبات خیلی چیزها

استناد به شناسنامه­‌ای که ما نیستیم بارها اتفاقی­‌ست که می‌­ا‌فتد

ما با زخم­‌هامان هر روز بیشتر کنار می‌آییم

با دست­‌هامان که از خیلی چیزها کوتاه‌تراند

پناه بر همین کولر گازی که دمای اتاق را به تعادل رسانده است

در خلوت این اتاق هنوز می­‌شود خواب‌های خوبی دید

اگر زندگی دست از سر خیلی چیزها بردارد.

 

(2)

فکر می‌­کنم به فندک

به فاصله‌­ای با خطوط نانوشته

در نسخه‌ی جدید کاملن شیمیایی­‌ام

در پیچ پیچ ِ پچ پچ برانگیز دستخط آقای دکتر

داروخانه به فکر فرو می‌رود.

چقدر هر روز پشت سر هم هر روز!

باید ازجایی به جایی خودم خودم را جابه جا کنم

لای شلوار و پیراهنی معمولی

جای دیگری از این زندگی نمی­‌شود که گم

دیوارها قراردادهایی ثابت­‌اند

چراغ­‌ها قراردادهایی روشن

من اما فرو رفته­‌ام در گل گیرایی

که گل بزند به سرم زندگی

سرم را لای سربه زیری‌­ام فرو می­‌برم

وقتی هر روز از خودم درد می­‌کشم

از زندگی انتظار ساده­‌تری نمی­‌شود داشت

من بعد هذیان‌های کتابخانه را نادیده می­‌گیرم

وقتی قراراست در غیاب من

چوب‌لباسی مرد خانه باشد.