سلام زینب جان
با توجه به تعریف ناپذیری شعر، در خوانش این شعرا دو مورد از معیارهای شخصیم(معناگرایی و به تبع انسجام)رو مبنا و مدخل قرار می دم.به نظرم شعرات معناگران(معنا گرایی با معنای حداقلی ی رسانندگی معنایی و حسی) و استراتژی نوشتنت،از فکر و حس شروع می شه و به زبان می رسه .اگه دغدغه ی مخاطب داشته باشی (که مخاطب هم قابل طبقه بندیه)،اجمالاوجود انسجام در کلیت یک شعر، مهمه
با شعرات می شه ارتباط برقرار کرد و قابلیت تآویل هم دارن اما مخاطب رو از یاد نبر.برای خودت که شعرات از فکر و حست شروع شدن،ممکنه گسیخته به نظر نرسن اما خصوصا در اولی نوعی عدم انسجام هست وتاحدی تکلف و تصنع داره اما شاید علت تجربه گرایی که با تلاش بیشتر و شناخت بیشتر زبان، می تونه زاینده باشه.
شعر اول با عناصری مثل قاب،اتاق ،دیوار،صندلی،در ،تابلو، فضایی خانگی داره.خیلی از فعل استفاده شده.اگه خرد جمعی رو قبول داشته باشی اغلب منتقدا آوردن افعال زیادو تو شعر توصیه نمی کنن.با راه رفتن صندلی شبیه درخت مشکلی ندارم اما با وجود خودویژه بودن منطق شعر(در معنای عام)«پست چی زنگ زدن بلد نیست»
از منطق اونقدر دوره که باور ناپذیر شده.یه جور حسن تعلیل که حسنی نداره .به نظرم بهتره هنجارگریزی هاتو که اتفاقا شعر عرصش ،مقید و مبتنی بر تفکر کنی.هر سه تا به پختگی مضمونی بیشتری احتیاج دارن.شعرای دوم و سوم رو بیشتر می پسندم .منسجم تر و زیباتر.در دومی جریانی موازی بین قسمت اول و دوم که از سطر نه شروع می شه، می بینم که به تولد اشک-شاید-منتهی می شه.موفق باشی با شعرای بهتر

ترا دوست خواهم داشت

مثل گنجشکی که از شهر دوری آمده.

نه دانه می‌خواهم

نه...

حتی از بلندترین برج دنیا سرم گیج .نمی‌رود

هرسه شعربه من تصويرهاي جالبي ارائه داددرهنگام خواندن.ممنونم كه اززيبايي سرشارم كرديد.