همیشه در را که می بندی
دسته ای موی طلایی
همیشه در را که می بندی
دسته ای موی طلایی
قسم به نانی که از چشمهایت فطیر می شود
قسم به قلم هایی که از بودنت سیر نمی شود،
گفتا مرو این راه پر از رنج و فغان است/گفتم توندانی و سرانجام عیان است/من عاشق و ره عشق و وجودم همه پرشور/این شور و شرو شاعری وشعر نشان است.