انجيلا پگاهي متولد سال 1343 در شهر كابل مي باشد او 16سالگي شروع به سرودن شعر كرد و درسال 1360 وارد مطبوعات افغانستان گرديدودرسالهاي 61تا 65 عضو هيئت تحريره نشريه هاي درفش وپامير بوده است از او تاكنون مجموعه مستقلي به چاپ نرسيده است وي هم اكنون در فرانكفورت آلمان زندگي مي‌كند

شعر اول

کسی ز بهت نگاهم غــمی نــــهفته نــــــخواند
عزای دل ز پسِ شیشه های شــــسته نــخواند

کسی ورق نــــــــــزده هیچ برگ این دفـــــتر ،
حدیثِ غصه ی این بغض ِ ته نشسته نــــخواند

هـــــنوز همــــــنفس روز های تــــلخ و بدیــــست
هـــــــــنوز حــالت او هیچ کس خجسته نــــــخواند

نـــکرد فـــــهم کســــــــی ابر های بارانیـــــــــش
و برکه‌های غم از لایِ پلکِ خــــــسته نــــــخواند

حــــس غریــب ِ ته شیــشه‌ها هــــنوز کـــسی
زپــشتِ مه و غـــــباری که نقش بسته نـــــخواند

کسی ز بهت نگاهم...

شعر دوم)

درد می‌پیـــــــچد نـــــگاه مـــــهربانی را چـــنین ..
کاش باشــــد این شـــب انـــــــدوه بر ما آخرین!

... نای گــــــــریه گوش احساسم ز غم کر مي‌کند
از ستـــــمکاران به گوشم شـــکوه‌هاسر می‌کند


کاشکي خورشــید تابد لــــــحظه‌هـــای تارما
کاشکب آییـــنه‌ای بــاشد جــــهان از روشــــنا

باز هم اندوه بر لب‌های لحــــــظه جاری شد
باز هم باغی تهـــــی از چهـچه ی قــنٌاری شد

چشم های عاشق اما شیشه های غصه اند
این پرستو ها ز بندِ این قفسها خــــسته اند

باز هم درگیر دنیا ی پر اندوه شـــــاعر است
باز هم شعرش صدای درد ِ قرن حاضــــــر است

شعر سوم)

ایـــــن روز ها تــــر ا به تماشا نشسته ام

ازکـــــارو بار زنـــدگی انگار رســـــــــته ام

تو عــــشق را صــدا زده یی با حضور و من