احتمالن آن‌چه باعث می‌شود مخاطب، نوشته شما را پی بگیرد نوع زبانی است که انتخاب کرده‌اید.زبانی شاعرانه که البته می‌لنگد.
نوشته‌ی شما بنده را به یاد "سفر به خیر" محمدرضا شفیعی کدکنی می‌اندازد با این تفاوت که درخت شما ساز مخالف می‌زند!شاید آن‌چه نوشتید تحت تاثیر آن شعر باشد؟!

متاسفنه دو جمله‌تان بدجور دل مخاطب را می‌زند: "اگر درختي در جنگل‌هاي مازندران بودم" و "باد، رخت خود از كوير بربست و هنگام رفتن گفت: خانه‌ات آباد."

با آرزوی موفقیت...

سلام خسته نباشید از این داستان خیلی خوشم اومد در حین سادگی متن پرمحتوایی یود. کاربرد لغات به نظرم متناسب بودن.

راست است سِهره اما قهرمان داستان (درخت) بیشتر از باد تناقض دارد، چراکه اول به خواننده این پیش زمینه داده میشود که درخت شجاع و بی باک است و از سختی و مصائب نمی هراسد و مثل بید نمی لرزد، اما بعد معلوم می شود جای هولناکتری از کویر وجود دارد و آنهم جنگلهای مازندران است! و درخت خوشحال است که هنوز سرش بر تنش پابرجاست و جای آن درختان مفلوک و بخت برگشته هم نیست که نیست، و هیچ آدم بی فرهنگی هم روی آن یادگاری نمی نویسد.
اینجا دیگر احساس کردم نکند درخت از جنگلهای مازندران فرار کرده و به کویر آمده و به نان بخور نمیر قانع شده.
داداش مسیح اینگونه که درخت شعار داد: "درختها در کویر به کم قانعند و همیشه ماندگار" یک آن فکر کردم "کویر" بهشت جاودانه است و آن درخت هم دست برقضا همان درخت سیب قصه ها، می ماند یک حوا که باز دست برقضا بیاید و سیب را بچیند و برای تنبیه صاف بیفتد وسط جنگل های مازندران!

با وجود محدود بودن عناصر، گسستگی بین اجزا تا پایان داستان ادامه پیدا میکند و همانطور که "سهره" میگوید متن به انسجام درونی نمیرسد،گویی باید همه چیز را بدون شرح پذیرفت و تنها به بودنشان بسنده کرد حال آنکه با ارفاق شاید بتوان گفت تنها دلیل برای این شخصیت پردازی مختصر، تابع چهارچوبهای قصه های خیلی خیلی کوتاه بودن است. چرا که در اینگونه داستانها به علت نبود برخی عناصر برای جذب و ایجاد کشش در خواننده باید موضوعی پر جاذبه ذهن خواننده را به خواندن ترغیب کند تا حادثه ای در بزنگاه آن اتفاق به بار بنشیند.در مورد ساختار به گمانم نویسنده از ادغام ساختارها، ساختار ترکیبی خودش را بیرون کشیده است،و در مجموع برگرفته از چند ساختار و تابع هیچ ساختاری نیست. هدف از شکل گیری چنین مناظره¬ای روشن نشد، طرح کلی داستان چه بود و چرای اینکه این اجزا با این شرایط در کنار هم آمدند که سرآخر هرکس به راه خویش برود را فهم نکردم (اگر دوستان متوجه شدند ابهام زدایی کنند) گویی چه این مناظره بوجود می آمد چه نمی آمد هیچ اتفاقی قرار نبود بیفتد و اگر قصد چنین بود چرا عناصر در موقعیتهای غیر معمول تبدیل به نماد شده اند باد میتوانست نسیم باشد که بر سر درخت انار انتهای یک کوچه باغ قدیمی بوزد و انارها را این سو آن سو کند شاید دست کم صورت نوستالوژیک آن کمی ذهن خواننده را ورز میداد.

از داستان اینگونه برداشت کردم که نویسنده دیدگاه و باور منسجمی ندارد، باتوجه به نوشته ایشان فرض میگیریم درخت سمبل کسی است که شجاعانه دل به سختیها میزند و ترسی از شرایط سخت ندارد.
اما از یکسو باد میگوید بی باکترین درختان در کویر میرویند (فعل میرویند اینطور القا میکند که درخت با خواست خودش و به انتخاب خودش در دل کویر روییده و از این روست که بی باک و شجاع است، که جز این هم نمی تواند باشد چرا که اگر درخت به جبر و ضرورت در این شرایط قرار گرفته اختیاری نداشته، و چه نامش را شجاعت بگذاریم و چه ترس، گریزی از پذیرفتن شرایطش نداشته) از سوی دیگر همان باد میگوید آشفته حال و بداقبالی (اگر درخت به انتخاب خود در این شرایط قرار گرفته دیگر شانس و اقبال معنایش را از دست میدهد، شانس و اقبال وقتی معنا پیدا می کند که کسی تن به ضرورت و تسلیم میدهد، وگرنه آنکه به انتخاب خودش پا در دل سختی میگذارد دیگر یقه شانس و دست قضا و قدر را نمیچسبد) آیا نویسنده نوعی دوگانگی اندیشه اش را به بازتاب درنیاورده؟ شاید هم این تناقض در شخصیت باد است، باد شخصیتی است خرافاتی که به شانس قایل است و در عین حال وقت گام برداشتن روی خط راست به چپ و راست میزند!
در هر صورت باز فرضمان باطل میشود و هنوز معلوم نیست درخت نماد چیست یا کیست؟