دو لیمویی که از بلوغشان گذشته در روی میز  ساعت 11صبح  زندگی‌ام را زرد رنگ کردند و این بلوغ زودرس مرا به یاد دیشب و اشک‌هایم و سوأل‌هایی که پرسیده شد و حرف‌هایی که نباید زده می‌شد و شد می‌انداخت. با کسی‌که تنها دارایی زندگي‌ام است و بعد از 14‌سال از توقعات مادرانه‌ام آگاه شدم... و در آن یک‌ساعت پر سرو‌صدا فهمیدم همه آدم‌ها مادران بی‌توقع را بیشتر دوست دارند. كمتر از دو ماه دیگر 33 ساله می‌شوم و من خیره مانده‌ام به لحظه‌هایی که شانزده‌ساله شدم. خیره‌ام به روزی‌که از آن موزه‌ی اسم‌آور زدیم بیرون و نم باران زد. همان‌روز که شبش باران شدیدی گرفت و تو پالتو ات را بر روی دوش‌هایم انداختی و من در آن‌لحظه شانزده‌ساله شدم... در آن 7 ماه که انگار بهترین دوران بارداری ناخواسته‌ام بود وقتی به خانه می‌آمدم برای سرمایه‌ی زندگی‌ام باید نقش یک مادر 32 ساله بدون هیچ توقعی را بازی می‌کردم... که انصافاً عالی بودم... و دیشب باید سوأل پسرکم را پاسخ می‌دادم که چطور توانستی در 32 سالگی 16 ساله شوی... و من در پاسخش با نگاهی بی‌رمق پاسخ دادم خیالت راحت پسرکم با رفتنش در فرودگاه من تبدیل به یک مادر 33 ساله شده‌ام که دیگر دوست داشتن را هجی نمی‌کند.