این نوشتار در وادی یک خاطره توصیفی و یک یادداشت معمولی سیر می کند و هیچ رنگ و بویی از داستان به خود ندیده است.خوشم نیامد.

تماشاي آدم‌هايي كه به قرارهاي كاري خود در كيلومترها دورتر مي‌انديشند، شادي زوج هاي جواني كه چمدان‌هاي سنگيني را به دنبال خود مي‌كشند و با اشتياق ِ سفر به سرزمين‌هاي تازه شاد اند يا اندوه رفتن و دور ماندن از كساني كه دوست شان داري و شايد براي هميشه ترك‌ات مي‌كنند. من خودم كساني را كه بيش از هر چيزي در زندگي دوست داشته‌ام براي آخرين بار در سالن فرودگاه ديده‌ايم. مثل دوستي كه از همين فرودگاه به استراليا پرواز كرد و هنوز گاهي برايم كارت پستال مي‌فرستد يا دختري كه در لندن مُرد. وقتي نوزده سالم بود پنهاني با او ازدواج كردم درحالي كه مي‌دانستم بيش‌تر از چند ماه زنده نمي‌ماند. از انجام هر كار عجيبي لذت مي‌برد. دوازده ساعت قبل از پرواز‌اش به فرودگاه آمديم، قدم زديم، بستني با كيك هويج خورديم و برايم از فروشگاهي كه الان تبديل به شعبه‌ي بانك شده است يك ساعت مچي خريد. ده سال از من بزرگ تر بود. دري كه براي آخرين بار از آن عبور كرد هنوز اين جا است. برگشت برايم دست تكان داد و خنديد. من هم خنديدم و برايش دست تكان دادم. آن ساعت مچي را هنوز دارم.
حالا وقتي در تعطیلات آخر هفته بي هيچ مقصدي روي اين صندلي نشسته‌ام و به بستني در حال آب شدن نگاه مي‌كنم، به نظرم مي‌آيد هيچ پايبندي و محدودي نيست كه نتواني در آسماني بي انتها پرواز كني.


سلام ایرانمهر عزیز
من این خلاصه را بیشتر دوست داشتم
و شاید از این هم خلاصه تر
...
در مورد این که چرا این طور بیشتر دوست دارم در داستان های دختر الهه نوشته ی ابوذر هدایتی و پیرمرد کبریت فروش نوشته ی مهدی رضایی چیزهایی که به ذهنم می آمد نوشتم
که فکر می کنم این نوشته هم به همان مقدار احتیاج به خساست دارد
البته این داستان را خیلی دوست داشتم و مثل بچه های دیگر بسیار لذت بردم
همان طور که خودت را بسیار بسیار دوست دارم
و می دانی
شاد باشی

به خواننده اجازه داده بود تا هم دردي و احساس نزديكي با نويسنده وداستان داشته باشد. خاطرات تلخ و شيريني كه از فرودگاه بخصوص پرواز خارجي داشتم زنده شد. مرسي عالي و بينظير.

نگاهی کاملا اگزیستانسیالیستی داشت. از خوندنش لذت بردم. ممنون