جلسه نقد و بررسي مجموعه شعر «اصلا مهم که نيست» سروده عليرضا بهرامي در اردبيل در حالي برگزار شد که هفت نفر از شاعران و منتقدان اين شهر درباره آن سخن گفتند.

در ابتداي اين نشست پس از شعرخواني اوليه شاعر مجموعه، کاظم نظري بقا – استاد دانشگاه – در سخناني، به زندگي انسان معاصر و زبان غير پيچيده، رمزگان ارجاعي جهان و اسطوره وارگي در آثار بهرامي سخن گفت.

او تاکيد کرد: متن در اين شعرها قوت، قدرت و استحکام لازم را دارد و اغلب نشاني از ضعف و فتور در آن ديده نمي شود اما پيچيدگي هاي تصنعي را هم بر نمي تابد. از سويي ديگر، راوي بحران وضعيتي است که در آن صلح و آرامش و بنيادهاي قابل اعتماد تنها با گونه اي فريب و توهم تضمين مي شود که دولت آن نيز دير يا زود به سر خواهد رسيد.

نظري بقا افزود: اشتياق به زندگي آزاد به قول کافکا، در سطرهايي چون «مي خواهم صورتش را ببينم» در اين کتاب خودش را از زير خروارها گل و سيمان مي خواهد نشان بدهد. درواقع شعر بهرامي در درون خود مي خواهد تاريکي و وحشت را پس بزند، بنابراين بايستي خود را به متن اين سياهي ممتد و مفرط پرت کند تا از دل آن به روشنايي نقب زده باشد.

ليلا نوروزي - شاعر و منتقد – نيز در سخناني با اشاره به شعر «حسرت» از اين مجموعه، اظهار کرد: بايد ببينيم چه چيزي باعث مي شود که يک نفر به جاي گفتن کلمه کوتاه «حسرت»، شعر مي سرايد، دليل آن اين است که دنياي دروني شاعر تنها با يک کلمه بيان نمي شود. او مي خواهد آنچه را که کشف کرده، به زيباترين شکل بيان کند، پس واژه ها را کنار هم مي گذارد تا دنيايي تازه خلق کند. او با کنار هم گذاشتن کلمات مي خواهد عادت نظم تصويري ذهن مخاطب را از انديشه موجود به انديشه جديد سوق دهد؛ اين مي شود که تلويزيون را تنگ ماهي مي کند و روزنامه را هم از صفحه آخر مي خواند.

در ادامه اين جلسه، حسين اسماعيلي نيز در سخناني با اشاره به نظر شاعر اين مجموعه مبني بر اينکه ادبيات هدف نيست بلکه يک وسيله است براي رسيدن به لذت بهتر زندگي کردن، متني را براي حاضران خواند که در آن با اشاره به مجموعه اي از تناقض هاي مفهومي در زندگي انسان امروز که در شعرهاي اين مجموعه نيز نمود يافته، تاکيد کرده بود شاعر اين شعرها برخلاف آنچه بيان مي کند، تنها به دنبال کسب لذت از ادبيات نيست.

همچنين آيدين ضيايي، ديگر شاعر و منتقد اردبيلي، در سخناني که عنوان «تفوق معنا بر زبان» را براي آن انتخاب کرده بود تاکيد کرد: مجموعه شعر «اصلا مهم که نيست» به نظر مي رسد ساده نويسي و انتقال معنا را به عنوان عنصر اصلي شکل گرفتن اش پذيرفته و به کار بسته است. من با ورق زدن اين کتاب با يک هواي تازه مواجه شدم هرچند نه چندان غافلگير کننده. بهرامي توانسته موضوعات دم دستي را از دم دستي بودن نجات داده و از شعر متفاوت دور کند. در اين مجموعه ما با اشعاري مواجهيم که زمام اختيارشان را به دست تصاوير سپرده اند. شعرهايي که در آن ها با جريان آزاد تخيلي روبه روييم اما اين آزادي در تخيل به از هم گسيختگي مبناي منطقي سطرها و تصاوير، عدم انسجام کليت اثر و گريز از گزينش دستوري و نظم طبيعي جمله ها منجر نشده است.

در ادامه، پيام جهانگيري نيز با بيان اينکه مشکلات انسان مدرن، دستاوردهاي مدرنيته براي بشر و دغدغه هاي انسان معاصر بستر اصلي شکل گيري شعرهاي اين مجموعه هستند، با طرح اين پرسش ها که آيا شعر بايد آينه تمام نماي محيط اطرافش باشد و همچنين اينکه آيا زبان شعر با زبان نثر تمايزي نداشته باشد، تاکيد کرد، شاعر اين مجموعه از ايجاز همانند برخي از شعرهاي به زعم او موفق آن، بيشتر مي توانست بهره بگيرد.

همچنين ابراهيم عادل نيا، ديگر شاعر اردبيلي، در سخناني با اشاره به اينکه مجموعه شعر «اصلا مهم که نيست» يکي از اسناد شکست ها در جهان ماست تاکيد کرد: تنهايي اصلي ترين محور شعري بهرامي است اما شاعر گاهي تسليم شرايط مي شود و مي گذارد که موقعيت او را از رفتار طبيعي اش دور کند و گاهي هم نه. طبيعتا سرگرداني هم به دنبال تنهايي مي آيد تا از محورهاي اصلي شعر او باشد.

او افزود: مهمترين چالشها در نگاه شاعر به واقعيت حضور انسان، همان چالش هاي هميشگي اند. خبر دهشتناک همان اخبار کوچکي است که ما از فرط زياد شيدن، ديگر نمي شنويم و يا نمي خواهيم بشنويم. او در پي هشدار است و به هر بهانه سعي مي کند با نوعي اعتراض زير پوستي همراه با طعنه اي پنهان، کمرنگي اين حضور را به مخاطبش يادآور شود. هر چند مدام بگويد اصلا مهم که نيست اما همين مهم نيست ها هستند که مهم اند و دردناک.

رضا کاظمي – شاعر – که نيز اجراي اين جلسه را به عنوان نخستين نشست موسسه مهر آفتاب اردبيل بر عهده داشت، در سخناني تاکيد کرد، جهان ذهني شاعر اين مجموعه را که فارغ از مرزهاي تفکيکي قراردادي است، حتي بيش از شعر او مي پسندد. او همچنين با نام بردن از شخصيت هايي چون رضا سيدحسيني و عبدالله توکل به عنوان مفاخر ادبي اردبيل، چند شعر از بهرام اردبيلي براي حاضران خواند.

در ادامه، عليرضا بهرامي در سخناني با تائيد اشاره هاي منتقدان مبني بر حضور زندگي انسان معاصر و همچنين عضوي از جامعه ايراني در سال هاي اخير در شعرهاي اين مجموعه که گاه به شکل مخالف خواني ظهور پيدا کرده اند، درباره پرسش مطرح شده مبني بر ضرورت قرار گرفتن فصل شعرهاي نيمايي در کتاب و همچنين تاکيد شاعر در خبرهاي مربوط به اين مجموعه شعر درباره اختصاص يافتن فصلي به شعرهاي نيمايي، گفت: دقيقا اين اقدام شکلي نمادين داشته و همانطور که در غزل ها گاهي ازسوي برخي منتقدان اين ايراد فرض مي شود که چرا زبان نزديک به محاوره و به تعبير برخي از آنان نمايشنامه گونه را به غزل وارد مي کنم و در شعرهاي آزاد نيز به همين نکته اشاره مي کنند ، در نيمايي ها هم سعي کرده ام اين خلاف را مرتکب شوم، ضمن آنکه شخصا به اين اطمينان نرسيده ام که دوره شعر نيمايي به سر آمده و شايد اگر بيشتر مي توانستيم از ظرفيت اين قالب شعري استفاده کنيم، موسيقي امروز ما همانند برخي از کشورهاي همسايه، بيشتر در خدمت شعر معاصرمان قرار داشت.

او همچنينم با تاکيد بر دريافت ذهني چند سال اخيرش که هيچ گونه مرزبندي بين انسان ها ازجمله مرزهاي جغرافياي سياسي و تفاوت هاي نژادي، قوميتي و زباني را جز اهميت کرامت انسان نمي تواند بپذيرد، تصريح کرد: دوست دارم تمام زبان هاي دنيا، بويژه زبان هاي محلي را بياموزم تا براي التيام غم همه انسان ها و مشارکت در شادي هايشان شعر بگويم؛ غم هايي که بيشترشان مشترکند و شادي هايي که مي توانند به اشتراک گذاشته شوند.

در پايان اين نشست، شاعراني چون پيام جهانگيزي، وحيد ضيايي، ليدا احمدي، علي نوري، زينب اصلاني، آيدين ضيايي، سولماز صادق زاده، احسان محمدي، سميرا پيرزاده، سپهر دادمان، ليلا نوروزي، ابراهيم عادل نيا، رضا کاظمي و عليرضا بهرامي به شعرخواني به زبان هاي فارسي و ترکي پرداختند. همچنين از مظاهر شهامت، مهدي اکبري فر و صالح عطايي هم که نتوانسته بودند در جمع حضور يافته و شعرهايي فرستاده بودند، آثاري براي حاضران خوانده شد.