شناسنامه‌ی فیلم:
تهیه‌کننده: محمد خزاعی، نویسنده و کارگردان: ابوالقاسم طالبی، مدیر فیلمبرداری: امیر کریمی، صدابردار: عباس رستگارپور، طراح صحنه: غفار رضایی، طراح چهره‌پردازی: محمد قومی، تدوین: مهدی حسینی‌وند، موسیقی: بهزاد عبدی، بازیگران: امین حیایی، پردیس افکاری، محمدرضا شریفی‌نیا، حمیدرضا پگاه، علی رام‌نورایی، محمود عزیزی و...
فیلم با ورود بی‌وقفه‌ی مسافران انگلیسی به فرودگاه ایران آغاز می‌شود واین اولین کد فیلم می‌باشد که البته خوب پرداخت شده است. بعد از ورود یک تک شخصیت که از همان ابتدا در فرودگاه معلوم است که قرار است این آدم در فیلم بسیار مهم باشد، تصویر به یک لنج تفریحی کات می‌شود که در آن یک پیرمرد (چنگیز جلیلوند) به‌شدت کلیشه‌وار ادای رئیس جاسوس‌ها را درمی‌آورد و درواقع علتی است برای ورود آن‌همه پرواز از انگلیس به ایران و نمایش آغاز یک توطئه و بعضاً آشوب و فتنه.
حرکات دکتر (حمیدرضا پگاه) در قبال برخورد با مسئله‌ی بمب‌گذاری در هواپیمای محمد خاتمی یا درمورد تعیقب و گریزِ جاسوس آموزش‌دیده که تازه واردِ خاک ایران شده آنقدر واضح و کلیشه‌ای است که از همان ابتدا می‌فهمیم که شخصیت دکتر جاسوس است و به این امید به ادامه‌ی فیلم می‌نشینیم که در آخر بفهمیم شخصیت دکتر جاسوس نبوده و ما در دلمان بگوییم من از اولش هم می‌دانستم. ولی خب اینگونه نمی‌شود یا درمورد کنش‌ها و حرکات مأمور اجرایی وزارت اطلاعات (امین حیایی) آنقدر واضح است که این شخص جاسوس نیست که حد ندارد. ولی در فیلم چیز دیگری ادعا می‌شود و آخرش هم جاسوس نمی‌شود و از این قبیل اِلِمان‌ها در فیلم که هیچ‌کدامشان سَرِ جای خودشان نیستند. مثلاً در نمونه‌ی واضح دیگری می‌توان روحانی و سرپرست وزارت اطلاعات را مثال زد. این شخصیت تا سکانس گره‌گشایی فیلم بی‌مورد جاسوس‌نمایی می‌کند و هیچ پلی را باقی نمی‌گذارد اما یکباره در انتهای فیلم متوجه می‌شویم که این شخصیت به‌همراه امین حیایی اصلاً جاسوس نبوده‌اند و پگاه جاسوس بوده است و این یعنی خیلی‌خیلی شوخی. این‌حد از غافلگیری هم دیگر خوب نیست. به‌هر حال می‌بایست برای جاسوس بودن یا نبودن یک شخص به اندازه‌ی کافی کد و المان و دلیل وجود داشته باشد، اینکه ما بیاییم با مخاطب تا آخر فیلم شوخی کنیم بعد یکباره بگوییم نه اینطوری نبوده است و یک‌هو و بی‌دلیل همه‌چیز گل و بلبل شود که نشد فیلم!!!!!!
کمک نیاز دارید؟ 
چت از طریق واتساپ