آغاز فصل سرد. ضحی کاظمی. تهران: انتشارات افراز. چاپ اول: 1391. 168 صفحه. 5000 تومان

آغاز فصل سرد داستان زندگی یک زن است، یک زن معمولی در یک زندگی معمولی، با تمام مشکلاتش. زنی که درس میخواند، مراقب دخترش است، نگران کار همسرش، حال پدرش، وضعیت دایی در زندانش و زندگی یکنواخت خواهرش است. با وجود تمام مشکلاتش به همه کمک می کند و خود از آرزوهایش دست کشیده. اما شب هنگام در خلوتش از بار سنگین این همه مشکلات و مسئولیت ها گریه می کند و به این فکر می کند که چه تنهاست. تصویری از زن این روزها، زنی که مسئول است و تنها.

داستان بر اساس گفت و گوست، گفت و گوهایی تلفنی. اما با این حال شخصیت های داستان و ویژگی های ذهنی و روانیشان ساخته و پرداخته شده و به خوبی می توان آن ها را حس کرد، گویا خود ما، دوستان یا آشنایانمان داستان را جلو می برند.

"_یواش یواش بذارش توی رختخوابش! امشبو فکر کنم باید توی اتاقش بخوابی! آفرین... گریه نکن دیگه... گریه کردن هیچ دردی ازت دوا نمی کنه. فقط دماغت کیپ میشه و صبح سردرد می گیری. فکر نمی کنم این صدای آروم گریه ت هم علی رو بیدار کنه. پس فقط داری خودتو اذیت می کنی...

_ می دونی، همه ش تقصیر خودم بود. نباید وسوسه می شدم... هنوز خودمو پیدا نکردم و یه نفر دیگرم بدبخت خودم کردم...

_ اون موقع ها رو که همه چیز مرتب و منظم و یک نواخت شده بود و دلت برای پودر بچه و کفش های کوچولو لک می زد، یادت رفته! سر این بیچاره خالی می کنی؟... "[1]

"دهه دوم زندگی ام ایران نبودم. دهه اول و سوم را اما در تهران گذرانده ام. بارها و بارها به محیط جدید خو گرفته ام. سرگردان بین گذشته و آینده، فارسی و انگلیسی، سنت و تجدد، دنیای مهندسی و شیرینی ادبیات.

تهران را دوست دارم. مثل نسل ما، مثل من، خاکستری و پیچ در پیچ و پر هیاهوست. یا بسیار سرد است یا بی نهایت گرم. مدام از پایه ویران می کند و از نو می سازد. تجربه می کند. خود را باز می آفریند. شلوغی و آشفتگی اش وام دار گفت و گو های ساکنانش است، که هر یک، به نوعی و در جایی، بقای خود را با "گفتن" تضمین می کنند.- ضحی کاظمی "[2]