اشیای تیز در دست آدم‌های کندذهن

مینی‌سریال 8 قسمتی (Sharp Objects) یا «اشیای تیز» یک درام و تریلر روانشناختی است که توسط شبکهٔ (HBO) در سال 2018 تولید شده است. این سریال اقتباسی است از رمانی با همین نام به قلم جیلیان فلین (Gillian Flynn) که توسط ژان-مارک ولی (Jean-Marc Vallée) کارگردانی شده است.

با اینکه این سریال ریتم کندی دارد اما از نظر محتوایی فریبنده است. تا قسمت ششم هنوز منظرید موتیف‌هایی که در این قسمت‌ها نشان داده شده و روی آنها تأکید شده است شما را به حل معمای قتل‌ها نزدیک کند ولی این اتفاق نمی‌افتد. با نزدیک شدن به پایان سریال کم کم ناامید می‌شوید؛ به خصوص در اپیزود پایانی گره‌گشایی‌ها به سرعت و عجولانه انجام می‌شوند، سوال‌های زیادی بی پاسخ می‌مانند و کوهی از کلیشه بر ذهن‌تان آوار می‌شود. کلیشه‌هایی که نشانه‌های بارز شکست در بلندپروازی‌های جاه‌طلبانهٔ کارگردان آن است.

کلیشه‌هایی مانند مکان وقوع جنایت‌ها که شهری کوچک است با اهالی شایعه‌پرداز با ذهن‌های بستهٔ کهنه یا شخصیت شکننده و روانپریش کمیل پریکر یا شخصیت یاغی ولی پرتناقض و سطحی خواهر ناتنی‌اش اما. از آنجا که رابطهٔ پرتنش مادر و دختر در این داستان نقشی کلیدی دارد، کلیشه‌های گفتاری و رفتاری در شخصیت مادر ضربهٔ بزرگی به سریال زده است. شخصیت مادر (آدورا) بسیار کم‌رنگ است و تا رسیدن به یک سوم پایانی سریال حتی نمی‌دانیم یک شخصیت کلیدی است. شاید همان‌قدر که‌امی آدامز توانست تا حدی کلیشه‌های شخصیت کمیل را با بازی درخشانش جبران کند یک بازیگر قدرتمندتر در نقش مادر می‌توانست شخصیت او را پررنگ‌تر و ماندگارتر کند.

همچنین رابطهٔ عاطفی میان کمیل و کارآگاه ویلیس که تنها رابطهٔ عاطفی شخصیت اصلی است سطحی و تکرار مکرر کلیشه‌هاست. ما با شخصیت اما هم ارتباط برقرار نمی‌کنیم. زبان تند و تیز و یاغی‌گری‌های او همان‌قدر مصنوعی و غیرقابل باور است که رام و مسخ شدنش در برابر مادرش.

یکی دیگر از نقاط ضعف روایت نظرگاه آن است. در نیمهٔ اول سریال نظرگاه ما محدود به ذهن و مکان حال شخصیت کمیل است ولی به طور ناگهانی و تنها در دو یا سه سکانس نظرگاه به کارآگاه و مادر کمیل تغییر می‌کند. این سکانس‌ها حاوی نکات مهم و پیشبرنده‌ای در داستان هستند که به نوعی تقلب در شیوهٔ گره‌گشایی روایت محسوب می‌شود.

تدوین زمان‌های به هم‌ریخته، فلش‌بک‌های لحظه‌ای در مکان‌های مشترک بین حال و گذشته و جذابیت‌های تصویری سریال یکی دیگر از عوامل فریبندهٔ آن است. فرمی که اگرچه در قسمت‌های دوم و سوم به اوج خود می‌رسد ولی چون با خط داستانی هماهنگ نیست تا پایان سریال در حد فرم باقی می‌ماند. کاگردان در پیوند گذشته و حال شخصیت کمیل موفق نبوده است؛ چه با خرده‌داستان‌های پراکنده و بی‌انسجام چه با بازی‌های تصویری فرمی به کمک تدوین. فرمی که در قسمت‌های آخر کم‌رنگ شده و بیش از پیش بدون کاربرد می‌ماند.

اگرچه بازی Amy Adams در نقش Camille Preaker به عنوان یک روزنامه‌نگار الکلی با سابقهٔ خودزنی‌های مکرر درخشان و بی‌نقص است اما خود شخصیت داستانی پر از ضعف و شکاف است. علاوه بر این ما به دنبال کشف علت‌های بحران‌های عاطفی در شخصیت هستیم و تقریباً قانع شده‌ایم که با درک علت این بحران‌ها به حل معمای جنایت‌های مخوف می‌رسیم، ولی باز هم به بن‌بست می‌خوریم. به نظر من همان‌قدر که از مینی سریال Mind Hunter -که یک تریلر جنایی-روانشناسی بی‌نقص است- لذت می‌بریم از Sharp Objects ناامید می‌شویم. ■

--------------------------------------------------------------------------