چه در سایه سار کوهستان آیدا

چه در حجره‌های شرق،

همان حجره‌های آفتاب، که حالا

آواهای دیرینه را از یاد برده‌اند؛

چه در این سپهر گردون،

چه در چارسوی سبزینه ی زمین،

چه در آبی آسمان

آنجا که بادهای دلپذیر نطفه می‌بندند؛

چه در بستر بلورین دریاها،

چه در آغوش دریا،

گم میان مرجان ها؛

ای نه زیبا روی، به چه دل از شعر کنده اید؛

چگونه آن عشق دیریافته را،

که شاعران از دیرباز به کف داشته رها کرده اید!

تارهای سست تنگ می جنبند،

اجبار به طنین در می آید، و نت ها اندک.

TO THE MUSES, BY :William Blake (1757-1827)

Whether on Ida's shady brow

Or in the chambers of the East,

The chambers of the Sun, that now

From ancient melody have ceased;

Whether in heaven ye wander fair,

Or the green corners of the earth,

Or the blue regions of the air

Where the melodious winds have birth;

Whether on crystal rocks ye rove,

Beneath the bosom of the sea,

Wandering in many a coral grove;

Fair Nine, forsaking Poetry;

How have you left the ancient love

That bards of old enjoy'd in you!

The languid strings do scarcely move,

The sound is forced, the notes are few.