اشک!

نامه ی خالی زنی است

سرشاراز

واژه های سپید

که همه شب

سرازیرمی شود روی تنهایی اش

همه ی صفحه های آئینه

جای پنجه ی نفس های زنی

روی آن نقش بسته

پنجره های جهان 

از زبان زنان

عشق را

به یقه ی ماه

سنجاق می زنند

2-

نگاه هایت!

الفبای تازه است

می باید...

بار دیگر 

یاد اش بگیرم

3-

که می جنبانی ام...

آرزوی کودکی ام می کنم

فارغ ازآغوش تو

مادر...

گمنام اند آرزوهایم

4-

پژواک سپیده دم

بگوش می رسد

سیه ابری بارانی

سپیدی ابری را

به آعوش گرفته

بلندگوها

ازمناره ها

اذان سپیدی را

سرمی دهند

5-

فصل!

سخاوت باران

نزدیک است

دیوارهای خسته

بمن می گویند:

مانیز..

چون شما

اززندان خسته ایم

6-

گورستانها!

شکل ونمای خودرا

عوض کرده اند

ازاین به بعد...

درآغوش بهاری

شهیدرا

دفن می کنند

7-

من وزمستان

باهم پیرشدیم

ازغم او سپیدی می بارد

وازغم من نیز

سپید تر از سپیدی

8-

تنهایی!

درسلول انفرادی

دیواررا

قرائت می کند

9-

زندان!

سرشار است

ازآزادی

10-

دلم که هیچ

شعرهایم نیز

غم تورا

در دل دارند

11-

برای دلتنگی ات

«دل» دارم

وبرای بارش ات نیز

«آسمان»

12-

خودم می شوم

بالهایت...

تو!

تنها به:

پروازبه اندیش