1

باید فرض می­‌کردیم

گوشواره­‌ای نداشتی

که قندیل ببندد حرف­‌های مرا

                   تا دست­‌های پاسبان

یا پدر

    چند مرز نزدیک­‌تر به قلبت عاشق شد

تا خدا امروز

وبال گردن پیراهنت نشود.

-چه خانوم شدی پای این دار جیگر!

گره هرز می­‌رود از بس،

خیال می­‌کنی نفس،

طرح ترنج خونینی نیست

که در شش­‌هایت رشد می­‌کند؛

چین این قالی­ست

که وقتی بچگی‌­ات را فروختی

زیر پایت را خالی می‌­کند،

که چقدر شبیه مادرت هستی.

-من اون موقعا گروهبان بودم. اونم درست همین جایی

                                          نشسته بود که تو الان نشستی.

گاهی می­‌ایستاد و قلندوشت می­‌کرد،

که ببینی

دخترانِ شهر پایِ دار

انار بار می‌­دهند و تو هنوز

دلواپسِ تابستان

گیلاس می­‌رسانی به امروز:

فردایی که با کمر مادر سقوط کرد و پاییز

بادی نشد که دردهایت را بتکاند از قالی.

-دلم می­‌خواست درجه­ دار بودم و باد می‌نداختم

           تو شلال موهاش، پایِ تموم دارای این منطقه.

می­‌گفتی

سایه­‌ی تپانچه مستدام

که گرد می­‌گیرد از تاریخ،

بید می­‌ریزد به دامن، به پیراهن

که مادیان

همان مادیانِ خوش­ تار و پود­ِ جوانی­ست،

و سوار،

همان سوار

که قرنی­ست سایه ندارد.

اعتماد نکردی به دست­های بلند چپر،

به خروس خوابیده­‌ی آبادی

که مرز سینه را نشکافتی به مستی­‌اش.

ماندی و خستگیِ گله

قحطی انداخت به پستانت،

به صحرایی بی­‌حصار

که کرور کرور سردار پاسش می‌­داشتند.

-اگه اجنبيا نیومده بودن تو این صحرا،

   رد بیدا رو می­‌گرفتم و دار به دار می­‌اومدم پی‌ات.

هرجای سکوت را که گشتی،

فرشی شعر پاپتی پیش پایت پهن کردند

که تنهایی­‌ات را ببافی به زمین،

آسمان

جوابی به تمنایت نمی­‌دهد.

هرجای سکوت را که گشتی،

گلوله­‌ای،

چرت ابرها را درید،

که یعنی

       یا پیراهنت،

                  یا مرگ.

2

به شرط نبردن فانوس

ركاب به گودال سپردي و راه

خطي شد كه تا به چشم­‌هايت مي­‌رسيد

                                   آب مي­‌شدم.

بالاتر بگير

سر اين قصه را بالاتر بگير

ما هنوز

شبي براي افتخار چادرها

شبي تا روسياهيِ صبح به نديدن­‌مان

                              فرصت داريم.

فرض كن

اسب سم مي­كوبد و قبيله­‌ات

سرمه در دست

تا به پيراهنم برسي

بدرقه­‌ات مي­‌كنند.

نُه سال طول مي‌­كشد اين راه

از موريانه­‌ها پرسيدم،

نُه سال طول مي­‌كشد اين راه

من پير مي­‌شوم وَ تو

گاهي چشم درمي­‌آوري و مي­ پرسي

مادرت

فرهادِ كدام شيرين بود

كه سنگ از سينه تراشيد و دنيا

خرابِ بودنش نشد.

فرض كن

زنده زنده مي‌­بوسمت وَ خاك

حرف به حرف

اسمت را تقطيع مي­‌كند در گلويم.

يك خليج حوصله مي­‌خواهد

تا از لب‌­هايي كه نوشيده‌­ام

ساحلي بسازم

كه تابِ نعل­‌هاي خونينِ تاريخ را بياورد

و دريا

زنده به تكانِ گهواره‌­ات شود.

قول مي­‌دهم امشب

به خوابم مي­‌آيي

دست به گونه‌ات مي‌كشم

و ردّ ميلادت را

از ماسه‌هاي زير چشمت

                     پاك مي‌كنم.