شعر اول
تیره‌ی پشتت را که ببویم
قطار ِ گلهای یاس و
شمیم ِ نوعروسان ِ استخوانی
در باغ ِ تنت
جای ردِ عشقی خالیست
مجنون تمام ِ جغرافیای زمین را با چشم‌های تو آموخت
و در تو گم شد
با شمشیرهای آخته‌ای که از تن و تنوره‌ی چشمهایم بیرون زده
می‌شود جنگ سومی راه انداخت
بدون ناسزاهای کلاهک دار
با پرچمی از درد و بی سوادی ِ عشقی‌ات
انگار شیطان کوچولو بر قلبت بوسه زده
و کسی در غارهای دماوند خندید!
و یک فرشته از دفتر خاطراتم به دنیا آمده... باشد
شیرین و از شیر گرفته،
با دمت آخه بازی کردن ندارد
که پنجه‌های تو بر صورتِ آهوی مادر مرده
که یال ِ تنهایی‌ات بدجوری شپش گرفته
تو به حمام ِ عشق و کمی آغوش ِ عریان محتاجی!
گیجولانگی ِ توپی که از توپخانه گریخته
لَت لَت / انگار آفتاب را بر پیشانی ِ مشت هایشان
به دار – دادار...
خیل ِ کفن پوسیده‌ای از مخیله‌ات اقامه شود / گذشت از توپخانه
نبیره ی تاریخ هم گذشت/ ای ی ی ی ی ن همه همهمه
پشت ِ توپی هرچه می‌گردند کو؟
آتش ِ اول که در شهلای گیسویت جرقه / سو سو...
نام ِ شاهراه ِ عشق را
صدای شلیک ِ توپی گذاشته هر شب از خوابت آبستن
جنگی را
که از خشتکت بیرون کشیدی هنوز میانِ پیله ی شهوتت
دست و پا / پا به پا...
- تیترِ اولِ نامه: «مش قاسم» باز هم در جنگِ کازرون مدال آورد! -
خیل ِ قناری ها / آفتابه به گردن از فراز ِ صبح
بومب / بومب
عاشقانه بخوانند
- یقلوی از کلاهخود واجبتر است،سرباز!-
در می آید: راهزنی که از پروانه ها مدال ربوده / شاه دزده!
در سرم سیم می‌کشند انگار
- یادت نرود، تلگراف بزن هر روز...
- بوسه ی اول را درست همینجا
وسطِ میدان می خواهم -
آفتاب / آفتاب
بومب / بومب عاشقانه می‌خوانند این جفتها
لای ِ پیچاک ِ گیسوی دادار – دار...
-و تو بوسیدی مرا
درست وسطِ میدان شامگاه-
کمک نیاز دارید؟ 
چت از طریق واتساپ