ناجي!
در فراسوي ِ ساحل ِ كف اندود
تركيده است
ماغ ِ سياه ِ گاو ِ جنون !
و كاكُل ِ هزار تيغ ِ روشني
دريده :
پرده ي سنگين ِ خواب ِ هزار گيج را ،
در بام و بوم ِ فاجعه اما
ناجي :
در جنين ِ خطر زاده مي شود"
در انتظار ِ آمدن متروي دم كرده
در هاي و هوي مردم ِ ترش رو
در صف هاي طولاني
درون ِ خيابان هاي آفتابي و شلوغ
در ساز و تمبك ِ كودك ِ مصيبت خوان !
در ياس
در سكوت ِ عرق ريزان
در شور
يا شكوه ِ موقت !
ناجي:
در جنين ِ خطر زاده مي شود...
روز !
ر:
رستاخيزي از طلا در طلوعي شاد
در كلماتي انگيخته از آتش
نعره مي زند :
آنك بهار و شكوفه ي شعر !
و:
ولوله اي از ناز ِ كمانچه و طرح ِ بلبلان در دشت
بر دامان ِ صورتي فام تو،
و صداي اندوهگين هزار آوازخوان
در حنجره و قلب ِ من
پرده ها مي دراند !
ز:
زنگ ِ جدايي و هجران نه
ضرب و ظهور دو لبخند
كه اندوه در اتاقي
از زوال سر مستي ِ هر كس !
راه !
در راه ِ پُر خوار و خس ِ خطري
خطير ،
هر خرس و خوك ِ بر كنج ِ باغ خفته را
تاب ِ تحمل به تير و تركش ِ راه نيست!
جاني فراخ و فرخنده
بي فنا
در فرود و فراز ميخواهد...
در راهم
اگر چه هر آهم
تحريف ميكند
حماسه ي خامُشانه ي راهم ،
مسيري خوف آور وبرزخ گونه است
اين كه ناپيدا و آشكار
مي گـــَزد
گوينده‌ي كوبنده هر كوره راه را.
وجوينده ديريست يابنده را با خود
كشانده است
تا ستيغ ِ صعود،
و تعقيب ميكند هر ياوه
هر كنايه،
تا وارهم از بودن
تا نقطه‌اي كه نبودن،
اثبات ِ وفاداري به رفتن را
در آينده تاييد ميكند،
مرارت از ابوجهلان ِ عصر
بدايت ِ راه بود
شكستن و ساختن
شكستن و ساختن ِ خود
بسان ِ خورشيد از وراي خويشتن
با خوب و بد هركس و هرچيز ساختن
سوختن ِ ساختن،
نهايت راه...
(آه
اي بدايت ِ مجذوب، اي شروع ِ تو شايد فريب ِ دگر
بيش از تو، من
از آغازي ملعون
تا انطهاري ِ درد ِ يگانه شدن
تا انزواي خداگونه‌اي
راه ِ اضداد را فرسوده‌ام
پيموده‌ام
آه خسته نيستم
نوشيدن ِ شراب يا سراب ِ دگر ...)
در من خروس ِ خواب شكني‌ست
جسور
بر ضد رضاي من
بيدار مي‌كندم
درياب ! شتاب ِ بودن تو سرعت گرفته است
اي مست و پست شده
تا گام‌هاي تباه ِ نابودن !
جنگل آهنين ِ شهر
از آن سو
ماشين‌ها و دود و مرض
از اين سو
و كفتارهاي مرده پرست ِ و گرگ‌هاي زنده خوارازهرسو...
وآنكه ديريافته
از سوي بي سويي
به ناكجاي بي در زماني
طلوع ميكند...
واندوه و ايماني دل دل كنان
بي اختيار مي‌كشاند مرا
اگر اين باورتان نيست
راهي ست
كه خلاف حقيقت نيست
چه بايد كند
با لبخند ِ زخم آلودش
ديوانه‌ي مسعودتان
كه تنها و خرد
تنها مانده است در ضيافت ِ تنها...
دشوار رفته مگر مَرد
در راه ِ رفته مگر مُرد؟!
نه!
در " آ" بوده‌ام
تا
" يا " مي‌روم
در چاه بوده ام تا ماه مي‌روم
ليك هم چنان منم كه در راه مي‌روم
با آه مي‌روم
خواهم رفت....
ومي‌خوانم خويشتن ِ خود را
و ميدانم كه در يك "آن "
آن اكتشاف كه ندانستن را
تعريف ميكند نازكانه
دغدغه‌اي دقيق است كه از آن
حكمت و دانايي و درد
بي هيچ تفاخري
دچارت ميكند...
ميدانم در اين سياهي ِ سيال ِ جهان
دانستن ِ ندانستن
كور سويي است و محركي به مصدر ِ دانستن
اگرچه پاهايم در راهم
خسته است
با اين شكسته‌گي
من سرشكسته نيستم
كه سرها شكسته‌اند اينجا...
اگر چه به شاهراهي خجسته و خندان
نرسيدم
باز در راهم كه نرسيدم
و مي خواهم كه تو را تكرار نكنم
اي لحظه‌ي متبرك ِ ماضي
در تدوام ِ راهم...
کمک نیاز دارید؟ 
چت از طریق واتساپ
دیدگاه‌ها
" تا ستيغ ِ صعود "
صحيح نوشته شده است در شعر راه
متشكرم
خوراک‌خوان (آراس‌اس) دیدگاه‌های این محتوا