شعر اول
نترس!
شلیک کن؟!
از قدیم گفته اند:
« دوست خوب نعمتی است »
خودم به جای راوی شمارش معکوس می‌کنم:
" سه
دو "
بــــ نــــــ گـــــــــــ ...!!
« نه... نه... نه... »
هنوز
پُشت سبیل‌ات سبز نشده
و
بوی شیر دهان‌ات بلند است
ولی
انگشت‌هایت سیگار برگ می‌خواهند!
" ساعت مچی‌ام "
بگو:
دو بعد از ظهر
به وقت جهنّم!
ماشین مشکی رنگ متالیک
با پلاک «هرچی!!»
صدای تکرار « بوووووم...!!! »
کات!!
بیمارستان- اتاق و تخت شماره‌ی سیزده
مادر " آرش " که لب‌هایش کمی ماتیکی بود،
بر اثر حمله ی " شوک " مُرد.
« ایست... ایست... ا ی س ت »
" کسی به هشدار پلیس گوش نمی‌دهد "
خنده ی شیطان
خنده ی شیطانی...!
آن طرف خیابان
نزدیک بلوار آفریقا
عابران موبایل به دست
سه تابوت خالی را تشییع می‌کنند!
«لا اله الا الله...»
الو؟! الو؟!
بفرمایید!
پا برهنه
بدون شناسنامه!
از سمت " چپ " داخل شوید.
« خوش آمدید! »
همه به افتخار شما
پیراهن مشکی پوشیده‌اند!
خنده ی شیطان
خنده‌ی شیطانی...!
الو؟! الو؟!
« نامه‌ی اعمالم خیلی درد می‌کند»
اووف! حسّ زیر آب ماندنِ مداوم چقدر بد است
الو! الو!
روبان مشکی
یک بسته خرما
دست‌هایِ
" دختر
کوچک
خانواده! "
شعر دوم
به لباس خوابت
و دوربینی که هر شب
جیر جیر تختخوابِ دو نفره را
سانسور می‌کند
و خیلی چیزهای دیگر...!
مظنونم!
-باید-
دوباره فیلمنامه را بازنویسی کنم.
کمک نیاز دارید؟ 
چت از طریق واتساپ
دیدگاه‌ها
خوراک‌خوان (آراس‌اس) دیدگاه‌های این محتوا