شکاف

  غروب/ پاییز از پشتِ بام/ چه زرد/ سقوط می کند/

   چه صورتی/ چه نارنجی/ چه سرخ/ 

   لخته هایِ خون/ چه سرخ/ چه داغ/ از شاه رگِ/

   رنجِ من/ رنجِ تو/ رنجِ ما/

   با غرور/ در توهمی محسوس/ جیغ می کشد/

   و به انتهایِ پست ترینِ پستها/

   تراژدیِ ناکامِ زیستن را رقم می زند/

   خراش/ جراحت/ زخم/ روزنه/ سوراخ/ شکاف/

   آری شکاف/

   عمیق ترین عمیقِ هر عمقی/

   شکاف.

یاس

  یاس/آری/رنگِ زیبایش را/ 

  بویِ لطیفش را / جنسِ ظریفش را/

  همه ی آنچه که یک یاس را/

  یاس می کند/ یاس می نامد/

  همه را در رویاهایم پرورانده بودم/ آنگاه که بر/

  تک شاخه هایِ پَر،پَر شده یِ یاس/

  در زیرِ سایه سارِ درختش/

 به آسودگی آرمیده بودم