1.

برگ‌های آرامی دارد

درختی که

خشم باد را کم رنگ‌تر می‌کند

و چشمی که به اندازه‌ی چشم‌اندازهای معمولی نیست

کم رنگ‌تر می‌کند

شکلش افتاده در آینه و

می‌داند هنوز‌ از شکل نیفتاده

موهایم یک‌شبه بر بلندای قله‌ها

پیر شدند

صدای گنجشکی روی شاخه‌ی خشکیده جوانه زده

اسبم را در بیشه‌زاری دیگر گم کردم

و این پایی که می‌لنگد

روزی در شکاف حرف‌های سیاهی فرو رفت

کبوترها هفت تا هفتا

بام گلی‌ام را ترک کردند

بهتر است

کلماتم را بردارم و

بر زخم پهلویم بریزم.

2.

ماه را بگیرم از برکه و

بچسبانمش به صافی آسمان

از این‌جا بالاتر

بالای این‌جاست که

دستم از عکس کوتاه‌‌تر است

و با هیچ قله‌‌ای به بلندی تب‌‌‌هایم نمی‌‌رسم

چشم را باز کردم

مه بود و

بیرون چشم‌‌هایم

نت‌‌هایی که همدیگر را دوست نداشتند

ساعتم مرده بود و

هنوز شب نشده شب شده بود

3.

از زیر زبانم بیرون کشیدم

مدادهایی که آفتاب در آن‌ها غروب نمی‌کند

و این ربطی به ماهی‌گیری من ندارد

از سمت تو درآمده آفتاب که آمده‌ای

تا برسم به:

از نیم‌رخ کامل‌تری ماه من

این‌را در هیچ مقدمه‌ای ننوشته‌ام

در سایه دستانی که سایه ندارند

شب از چشم‌هایم بیرون زده ‌و

خوابم نمی‌آید