بر روی چارپایه ی مطبخ نشسته است
این آشنا، به قِدمتِ تاریخ خسته است
با صورتی نحیف پر است از خطوطِ درد
با قامتی خمیده که از غم شکسته است
سنجاقِ سر به نقشِ گلِ رازقی زده،
بر روی گیسوان سپیدی که بسته است
پیوسته با خیال وُ شده مات وُ بی اثر
از هر زمان وُ بُعد وُ مکانی گسسته است
از جبر روزگار نصیبش شده ست این،
اشکی که می چکد و دهانی که بسته است
چشمش به راه مانده و درهای خانه باز
گویی در انتظار رسولی خجسته است
این قصه ختم می شود از اتفاق مرگ
نبضی که ایستاده و روحی که رَسته است
کمک نیاز دارید؟ 
چت از طریق واتساپ
دیدگاه‌ها
من هم با نامبر وان موافقم
در ضمن سال نو میلادی هم مبارک
شعر یک اتفاق است . اما در شعر تو تصویرها همه تکراری بود. هیچ اتفاقی در آن به چشم نمی خورد که برای منِ مخاطب جذاب باشد. سراسر شعر یک مفهوم را داشت و اگر خواننده فقط یک بیت از این شعر را بخواند کافی است و نیازی نیست تا بیت آخر ادامه دهد. روی زبان و محتوا بیشتر باید کار شود
خوراکخوان (آراساس) دیدگاههای این محتوا