1

خط می­‌کشم به جرم پدر روی این سجل
من یک الاغ مسخره‌­ام مانده توی گِل

دنیا همیشه حال مرا می­‌زده به هم
یا در تهوع است جهان از من ِ کسل ؟

من با خدای ساکت خود حرف می­زنم
او مرده نیست نیچه‌ی کوچک ! گرفته سل‌!؟

در سرفه‌­های زرد و سیاهش فسیل شد
وقتی غبار وسوسه‌ها­ مانده روی دل

اصلاً گناه توست که ما خاک می­‌خوریم
از جرم سیب خورده‌ترازو شده خجل !

بالا می‌آورم پدرم را که مرد بود
تا در خودم ظهور کنم بعد این دوئل

2

می‌­رُبایند آدمی را از کوچه ی دل شکسته‌ی توحید

سارقانی که حرفه‌ای بودند‌، ساکت و بی­‌سوال و بی­‌تردید

دل سیاه و مسلح و بی‌­رحم‌، در جهانی سپید می­‌خوابند

زخم آنها عجیب کارگر است‌، مثل آن قاتلان در تبعید

چون عقابی به کوه وابسته‌، روی هر قله چرخ می­‌خوردند

زیر ِ چنگال ِ تیز آنها بود‌، هر چه حتی ظریف می‌جنبید

سوژه را در نظر که می­‌گیرند ، روی خود را نقاب می­‌پوشند

مثل آن وقت‌ها که پنهان است ، پشت یک ابر بودن خورشید

ظاهرا ساده‌­اند و آرام­‌اند ، مهربان­‌اند با سگ و گربه

پیش مردم همیشه خوددارند‌؛ رازشان را کسی نمی‌­فهمید