شعر 1

دستهایت چه خوب می‌فهمند عشق دردی است پا و سر آتش

ماه افتاده توی آب ولی " ماه" مشغول غسل در آتش  

زخم مثل عروس خوشبختی روی پیشانی تو می‌رقصد

چشم‌های به خون نشسته‌ی تو مستی آتش است بر آتش

ماهی قرمز اساطیری ! شک نکن تنگ کوچکی است فرات

عکسی از آب دارد و در او زندگی کرده بیشتر آتش

از تماشای آب می‌ترسم ، این چه قانون وحشت انگیزی است

" تا بخواهند شعله را بکشند آب می‌ریختند بر آتش"

آب می‌برد و شعله می‌بارید ، آب می‌برد و تیر می‌نوشید

" دست " برداشت از " تن" تاریخ ، دست بردار خیره سر ! آتش!

به سرش زد جنون و دنبالت مثل دیوانه‌ها به راه افتاد

به هوایت به سمت خیمه دوید ، مست! دیوانه! در به در ! آتش

خاک بر سر شد آتش و یک عمر جگرش بی قرار می‌سوزد

چون درختی که دسته‌ی تبر است از خودش می‌خورد تبر آتش

 

شعر2

د راست کردی تا سونامی‌ها به پا خیزند

دروازه هایت آب‌های زلزله خیزند

هرگز رها از آسمان خود نخواهی شد

تا موج‌ها و صخره‌ها با هم گلاویزند

فکر ترک‌های لب البرز باش و بعد

بگذار قدری موج‌هایت از تو بگریزند

بگذار قدری باد دریا را بجنباند

بگذار قدری آب‌ها از خاک برخیزند

البرز را در خود بپیچان عنکبوت پیر !

تا کوه و دریا ناگهان در هم بیامیزند

مادر بمان ! آغوش وا کن ! روسری آبی !

تا گوش‌ماهی‌ها به پستانت بیاویزند

وقتی خزر در چشم هایم تار می بندد

مازندران ٬ گیلان ٬ گلستان ٬ اشک می ریزند