شعر در همان شروع فاش می‌کند که وزن در جان شاعر -برخلاف بسیاری از شاعران- درونی شده است. این نکته‌ی مهمی است که بعدها کار را برای شاعر آسان‌تر خواهد کرد. اما دانستن این‌که کجا شعر از وزن خود سقوط می‌کند برای شاعر دشوار نیست. شاعر می‌تواند بعد از این که کار سرودن را تمام کرد، برای بار دوم، سوم و حتی چندم، شعر را بازخوانی کند. بازخوانی مکرر شعر برای شاعر از این بابت مهم است که خود شاعر می‌تواند به راحتی دریابد که کجاها را باید چکش‌کاری کند، کجاها را باید دست بکشد و کجاها را باید -اگر لازم شد- حذف کند. اساسا تفاوت شاعران با داستان‌نویس‌ها از جمله این است که شاعران با آسایش بیشتری می‌توانند اگر لازم شد، چیزی را حذف کنند. داستان نویس‌ها معمولا نمی‌توانند زیر بار این حذف کردن‌ها بروند و ای‌بسا از این سو دلیل باشد که چرا اغلب داستان‌نویس‌ها داور عادلی برای آثار خود نیستند. من فکر می‌کنم شاعر باید از این خصلت استفاده کند و حکم به عدل بدهد که کجاها از شعریت خود فاصله گرفته و همان‌جا را مشمول عنایت خاص خود قرار دهد. به عبارت دیگر شاعر می‌تواند با جرح و تعدیل و حتی حذف بخش‌هایی از شعر، جان عزیز بخش‌های دیگر را نجات دهد.
با احترام