SAN GIOVANNI'YE MEKTUPLAR

1

San Giovanni, ben sizin bir adıyla `Küçük Paris'e, öteki adıyla `Boğalar Kenti'ne gelmek istememiştim. Sokak çocuklarının toplu infazlarına tanık olmak üzere işçi konfederasyonunun davetlisi olarak bir başıma Brezilya'ya gitmeyi tercih etmemden dolayı değil yalnızca, bir başka neden, yüzlerini bir arada görmek istemediğim yedi kişilik bir grupla ülke dışına yolculuk yapmanın bana acı vermesidir. Hiç değilse Hindistan'a gidebilsem, Tac Mahal'i, Ganj Nehri'ni, bölgenin bitki örtüsü ve hayvanlarıyla tatlı bir uyumu yaşayan yerli halkı, en önemlisi, küçük elleriyle tuğla taşıyan, halı dokuyan, ayaktopu üreten `tez parmaklar'ı yerinde görüp ülkeme dönebilseydim. Sokak çocuklarını katleden `Ölüm Mangaları'nı, çocukları acımasızca çalıştıran işverenleri çıplak gözlerle görüp, dünyanın bu en eski sırlarından birine dikkat çekmenin uygulanmakta olan sosyal politikalara olumlu bir katkısının olacağını iddia etmek en azından safdillik olurdu. Ne de olsa `mutlak yoksulluk' kadar insanlık suçlarının da küreselleştiği bir dünyada yaşıyorduk ve timsahın gözyaşlarının sorunların çözümüne çare olamayacağını biliyordum.

Emmet exited the hospital with anchors in his pockets. His feet trudged along the snow-covered pathway that led to the parking lot. Ice cracked under his boots. He felt the wind collide with his exposed cheeks, causing the odor of disinfectants and alcohol to resurface under his nose.

He had decided against bringing his scarf today. He wanted to feel the cold expand his lungs to their capacity, and maybe then he would be able to handle the hollowness in his stomach.

Miriam examined the canvas from different angles. Perfect? Almost perfect? What would her old teacher think?

Half an hour later, she nodded to acquaintances as she crossed the banquet hall. Then, seeing Tostermann at a distant table, she changed direction. He was even more substantial than before, a great bull of a man, his physique a visual rendering of his personality. His granite head had few lines, and minimal hair loss. The glasses were new, she noted, but essentially he was the same. She wanted to reach him, move fast through the small talk, and get to her news.

 Salih Efendi ile Saliha Hanım, bankadan maaşlarını almaya kuyruk tenha oluyor diye ayın dördünde giderlerdi.Eğer dördü hafta sonuna denk gelirse, onu izleyen pazartesi günü…

Önceden gidip de banka önlerinde yağmurda çamurda sefil olacaklarına, oturur evlerinde kahvelerini yudumlar, gazetelerini okur, sohbetlerini eder, ikindi vakti çıkarlardı yola. Nasıl olsa banka pek uzak sayılmazdı. Bir minibüslük yol. Öyle yürünemeyecek bir mesafe değildi. Onlar da zaten havanın durumuna göre çoğu kez yürüyerek gidiyorlardı.