هر روز جلوی درخت مورد علاقه‌م برای نوشتن می‌ایستم , و به این فکر می‌کنم که شاید بهتر باشد دوباره از آن بالا بروم .

ولی ,آن دوردست‌ها‌, جایی که دریا با زمین یکی می‌شود‌, فکرمی‌کنم خواننده‌ای منتظر من است و هیولای جستجوگر عظیم الجثه‌ای که پشت بوته‌ها در همان نزدیکی‌ها در کمین نشسته است به من وعده‌ی شهرت و کامیابی می‌دهد‌.

البته درخت نویسندگی‌ام دیگر پیر شده است .می‌ترسم وقتی سعی می‌کنم خودم را یکبار دیگر از شاخه‌هاي انبوهش بالا بکشم و به آن چنگ زنم مبادا خرد شود . به زودی , بالای این شاخه‌ها , خواهم دید که به من اشاره می‌کنند تا بالا و بالاتر روم.

هربار که به یکی از شاخه ها چنگ مي زنم , برگ ها به صورتم هجوم می آورند و ترکه ها با خراشیدن بازوهایم انگار میخواهند بگویند: " برگرد . به زحمتش نمی ارزد . "

همینطور که بالاتر می‌روم , هیجانم هم بیشتر می شود. می‌بینم که کاراکترهای بیشتری در شاخه‌های بالاتر هستند‌. سعی دارم بشنوم چه می‌گویند , به بگو مگو ها و جدل‌هایشان گوش می‌سپارم , به گذشته‌شان دقیق می‌شوم و سعی می‌کنم معنای داستانشان را بفهمم‌.

بالاخره موفق می‌شوم وبار دیگر با کاراکترها و تم داستانی که عمیقا ً در قلبم جوانه زده به شاخه‌های بالاتر نفوذ می‌کنم.

با حالتی پیروزمندانه صورتم را به سمت خواننده‌ای که به انتظار ایستاده و آن غول عظیم الجثه‌ی جستجوگر برمی گردانم‌.

اما متوجه می‌شوم آنها خیلی وقت است رفته‌اند ...