شهر ساحلی یکی از آن دسته شهرهای جالب توجه است. زنهای خانه دار و دختران محترمی به مهمانخانه می آیند و در طول مدتی که مهمان آنجا حضور دارد، یکی از زنها تمام شب را با او سپری می کنند. از همان ساعت که مهمان از خواب بیدار می شود‌، سر ناهار و هنگام پیاده روی او را همراهی می کنند و درست شبیه زوج هایی هستند که به ماه عسل آمده اند. با این حال زمانیکه مرد می گوید او را به چشمه آب گرمی در آن اطراف خواهد برد، زن سرش را کج کرده و به فکر فرو می رود. اما تا می گوید خانه ای در شهر اجاره خواهد کرد، اگر زن جوان باشد به احتمال قوی خوشحال و خندان می شود و می گوید که من همسرت خواهم شد. البته برای مدتی کوتاه، کمتر از یک سال یا نیمی از سال.

آن روز صبح مرد با عجله اسباب اثاثیه خود را جمع کرد و آماده حرکت با کشتی شد. زن در حالیکه کمکش می کرد گفت: «برایم نامه نمی نویسی؟ »

« چی، الان؟»

« الان دیگه زنت نیستم و ایرادی ندارد. تمام مدتی که اینجا بودی من کنارت بودم اینطور نیست؟ خطایی مرتکب نشدم ولی دیگه زن تو نیستم.»

او در نامه ای خطاب به مرد ِ بعدی نوشت: «همین... فقط همین؟ »

از قرار معلوم مرد قبلی هم مانند او بود که نیمی از ماه را با همین زن در همین مهمانخانه سپری کرده بود.

«تو هم برای من نامه نمی فرستی؟ صبح آن روز که دیگر زن او نیستی و باز هم مردی دیگر سوار بر کشتی ترکت می کند؟ »