دقیقن همان روزی که سرما روی سر و کول آدم چمبره می‌زد و سوز می‌شد توی صورت و برف، رد خیسی روی یقه جا می‌انداخت و در خیالِ کبوتر، سرِ رهگذر جایی برای ریدن بود و اگزوز تمام ماشین‌ها غِرغِر می‌کرد، گم شد.

کرونا باعث شد مثل همة معلم‌ها چندین‌روز در خانه بمانم؛ دورکاری بَد نبود، اما دلم به هوای مدرسه و بازیگوشی‌های بچه‌ها پر می‌زد! به‌خصوص زنگ انشاء که صمیمیّت و حس و حال دیگری داشت!

بوی آبگوشت همه جای خانه پیچیده است. یک ترازوی رنگ و رو رفته و ترک خورده گوشه آشپزخانه دیده می‌شود‌. مرد جوان چاقی با احتیاط، یک پایش را روی ترازو می‌گذارد و بعد از کمی درنگ پای دیگرش را هم به آرامی بالا می‌آورد.

پشت اتاق شیشه‌ای بیمارستان آخرین لحظات عمر آقای ذوالعلی که حالا پنجاه و چهار سال و اندی داشت به سرعت می‌گذشت، محبوبه و مرتضی دست‌های مادر را محکم چسبیده بودند و طوری می فشردند انگار که کم کم دارنداز محبت پدر خالی می‌شوند، مادر نمی‌دانست به بچه‌های کوچکش چه بگوید و آن‌ها را چگونه از گریه ساکت کند.

دل مستم چو مرغ نیم بسمل

به دام چون تو دلداری فتادست