نگاهی به شعر امروز مازندران (2) «عبدالرضا قنبری»/ اختصاصی چوک

چاپ ایمیل تاریخ انتشار: 13 ارديبهشت 1396

مازندرانی سرود

کیوس گوران اوریمی، ملقب به " مل داش " و" هم ولایتی"، و متخلص به " کیوس" در 7 خرداد 1317 خورشیدی در اوریم سوادکوه متولد شده است. کیوس از نام‌های باستانی است. نام کیوس نامی است تبری که از روی پسر نخست قباد ساسانی و سردار خشایارشاه گرفته شده که سرسلسله دودمان باوندیان تبرستان می‌باشند.

کیوس در جایی می‌گوید:" تولد من فاجعهٔ غم‌انگیز یک رحلت بود! و من در کشاکش عمر، به صبر خویش، سنگ زیرین آسیاب را رو سیاه کردم!!"

کیوس دوران کودکی را در روستای حاجی کلاً گذراند. روستایی که فاقد مدرسه بود بنابر این او مجبور بود برای گذراندن دوره ابتدایی به کفشگر کلاً قائم شهر برود. می‌گوید:"همیشه می‌نوشته است − آن هم با فکر مستقل! انشاءهای مدرسه را هم به موضوعی می‌بُرد که خود می‌خواست. خاطره‌ای دارد از سال اول متوسطه‌اش. معلم از شاگردانش می‌خواهد با موضوع "درخواست ساعت مچی از پدر" انشایی بنویسند. و کیوس وقتی برای قرائت انشای خود به پای تخته سیاه می‌رود، قریب به مضمون می‌خواند: "پدر، آی پدر! وقتی تو به محبس حاکم باشی و شب و روزمان به تاریکی یکسر، ساعتم از برای چیست؟ چه فرق می‌کند که صبح است یا عصر ..." و معلم در این مادهٔ درسی تجدیدش می‌کند. کیوس دیپلم رشته طبیعی را در قائم شهر گرفت و بر ای آمادگی در آزمون رشته پزشکی به تهران مهاجرت کرد، سپس به اتفاق چند تن از دوستان عازم تبریز شد تا در آزمون پزشکی آن شهر شرکت کند. کیوس در حالیکه در آزمون نمره قبولی گرفته بود از سوی دانشگاه مردود خوانده شد. محرومیت ده ساله از ادامه تحصیل باعث شد که کیوس به هلند مسافرت کند تا به ادامه تحصیل بپردازد؛ اما از آنجایی که از سوی وزارت علوم اعلام گردید که مدرک دانشگاه هلند مورد قبول نیست، به ایران بازگشت. سرانجام با مدرک تحصیلی لیسانس هیدرولوژی منابع آب، در آب و فاضلاب شهرستان قائم شهر مشغول به خدمت شد. وی همکاری مطبوعاتی خود را با روزنامه اقتصادی بورس آغاز کرد وبا تهران جورنال (به انگلیسی) موسسه اطلاعات همکاری کرد.

کیوس گوران شاعری حساس است که با تمام حس و حال و وسواس خاص شعر می‌سراید. اشعار او به مازندرانی و فارسی است. از او تا کنون آلبوم‌هایی با نام‌های " مازرون"، " مازرون 2" و " چل سال عاشقی" و " پس ته کویی " با صدای شاعر متشر شده است. بیماری گوش – مغزی، باعث شد که شاعر توانای مازنی اکنون با لب خوانی با دیگران ارتباط برقرار کند. می‌گوید:

چه سکوتی است میان

چه خموش است جهان

بیشهٔ سبز دیارم به گمان

در دلم می‌گریند....

کیوس در قالب‌های غزل، قصیده، مثنوی، نیمایی و دوبیتی شعر می‌سراید. مضامین بسیاری از اشعار کیوس،، انتقادی است که با تمثیل و طنز خاصی همراه است. کیوس را می‌توان پایه گذار شعر انتقادی و اجتماعی مازندرانی امروز دانست. نمونه‌ای از اشعار کیوس گوران در زیر می‌آید:

بهار مازرون (ملمع)

می‌رسد اینک بهارِدیگرم از راه دور

دَس پِر دارنه تِتی، خِش بِکِ بو مِه دلِ جور

چترِ سبزِ نسترن، دل می‌برد زین باغ و بَر

من وِنه تَرنه گِلام، سِرخِ گلِ گیسهٔ دور

چشمه سرریز و، به کاریز و، به نغمه در گذر

اَمه اِندونِ بتیم مَشت و، ونه مایه وِفور

پیچکی تا قامت سروِ سَهی سر می‌برد

خَسّه یه، خِد هپراشته به اون بلندِ سور

آیشِ سبزِ برنج و، سفره‌ای در چاشتگه

اَتا مَجمه پَنجه کَش، تَندیرِ نون، پَندیر و لور

جان گرفتم زین دیار، چون آخر آمد کارجان