به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) به نقل از نیویورک تایمز، یک دهه قبل وقتی نویسنده جوان نیجریه‌ای «شیماماندا آدیچی» برای چاپ اولین رمانش با عنوان «بوته ارغوانی» تلاش می‌کرد یکی از ناشران به وی پیشنهاد داد برای فرار از سختی‌های موجود در هندوستان کتابش را چاپ کند.

دوست دیگری به او پیشنهاد کرد که کتابش را برای چاپ به آمریکا ببرد. البته این نظرات نتوانست روی کار وی تأثیر بگذارد. این روزها چنین پیشنهاداتی به نویسنده‌های سیاه پوست نمی‌شود چون وقتی قرار است نویسنده‌ای آفریقایی به زبان انگلیسی رمان بنویسد دیگر او را باید یک نویسنده بین‌المللی خطاب کنیم. 

امروزه در آمریکا و انگلیس شاهد نویسنده‌های سیاه پوست بسیاری هستیم که اصلیت آن‌ها به قاره آفریقا تعلق داشته و بسیاری از جایزه‌های ادبی را درو می‌کنند. آدیچی 36ساله نویسنده کتاب آمریکانا امسال جایزه ملی منتقدان کتاب آمریکا را کسب کرد که برای کسب این جایزه نویسنده‌های مطرحی را پس سر گذاشت. 

کارشناسان ادبی و ناشران کتاب در کشورهای غربی اعتقاد دارند نویسندگی در کشورهای آفریقایی در حال تجربه دوران جدیدی از اوج خود است که حاصل یک ثبات نسبی در این کشورها بعد از جنگ‌های داخلی است. 

یک سری جوایز جدیدالتاسیس ادبی مثل جایزه کین برای نویسندگان آفریقایی و گسترش اینترنت و شبکه‌های اجتماعی در این کشورها مزید بر علت شده تا نویسندگی در قاره سیاه رونق خاصی بگیرد. «آمیناتا فورنا» نویسنده «مرد اجاره شده» می‌گوید شاید از هر کسی درباره سیاه پوستان بپرسید بدون درنگ خواهد گفت که آن‌ها کارگر یا پیش خدمت هستند ولی واقعیت این است که در سالهای اخیر نویسندگان موفق بسیاری در میان سیاه پوستان ظهور کرده‌ است. 

کسانی مثل «هول سوئینکا» برنده جایزه نوبل ادبیات سال 1986 و «بن اوکری» برنده جایزه بوکر سال 1960 از همین افراد محسوب می‌شوند. «چینوا آکبه» و «نورالدین فرح» نیز از مشاهیر افریقایی نامدار محسوب می‌شوند. 

آدیچی نیز در جمع نویسندگان زن آفریقایی یکی از مشاهیر نویسندگی حال حاضر است که در میان مخاطبان غربی طرفداران زیادی پیدا کرده است. آدیچی نیجریه‌ای هم اکنون وقت خود را بین آمریکا و نیجریه تقسیم کرده و تابستان‌ها در وطن خود نویسندگی داستان تدریس می‌کند. 

داستان کتابش «آمریکانا» مهاجرت «ایفملو» از نیجریه به آمریکاست که در آنجا با «اوبینزه» شخصیت زن داستان آشنا می‌شود. امسال از روی رمان این نویسنده زن آفریقایی با عنوان «نیمی از یک خورشید طلایی» فیلمی ساخته شد که با استقبال زیادی روبرو شد. 

«مانتیا دیاوارا» استاد ادبیات دانشگاه نیویورک می‌گوید شکوفایی نویسندگان جدید آفریقایی پدیده عجیب و عالی است و بیشتر از آفریقایی بودن بعد بین‌المللی بودن آن نمود پیدا کرده است. به عبارتی سال‌ها بود که دنیای غرب این نویسندگان را محدود کرده بود و حالا این نویسنده‌ها اجازه پیدا کرده‌اند دنیای خود را با کشورهای دیگر تقسیم کنند. 

البته آن‌ها با زبانهای مختلف صحبت می‌کنند و قصه‌های خود را بر اساس فرهنگ و زبان خود می‌نویسند ولی باید گفت می‌توان قالب و فرهنگی بین‌المللی برای این نوشته‌ها تعریف کرد. به گفته دیاوارا، مشکل کنونی نویسنده‌های آفریقایی فراموشی کشورهای وطن خود است چون بسیاری از آن‌ها در آمریکا متولد شده‌اند. 

«منگستو» 36 ساله و نویسنده کتاب «تمام اسامی ما» و «مک آرتور» برنده جایزه جنیوس، در اتیوپی متولد شده ولی از 2 سالگی در ایلینوی آمریکا زندگی کرده است. 

«اوکی اندیبه» نویسنده 54 ساله اهل نیجریه نیز می‌گوید این درست است بیشتر نوشته‌های من منعکس کننده زندگی مردم در نیجریه است ولی بسیاری از وقت‌ها خودم با سبک آمریکایی زندگی می‌کنم. کتاب دیگر این نویسنده اهل نیجریه با عنوان «خدایان غریبه» درباره یک نیجریه ای تحصیل کرده در نیویورک است که تنها شغلی که می‌تواند به دست آورد رانندگی تاکسی است. «اندیبه» خودش در سال 1988 به آمریکا مهاجرت کرد. 

«جاناتان گالاسی» مدیر و رئیس انتشارات استرائوس و گیروکس با این عقیده موافق است که هرچند این روزها شاهد موفقیت روزافزون نویسنده‌هایی از آفریقا هستیم ولی نمی‌توان آن‌ها را آفریقایی خطاب کرد. 

به عقیده وی، آن‌ها بیشتر ملیتی بین المللی پیدا کرده‌اند که حتی موضوعاتشان نیز به این قضیه ارتباط پیدا می‌کند. ولی این واقعیت را نمی‌توان انکار کرد که این روزها ناشران کتاب علاقه خاصی برای قرارداد با نویسنده‌های آفریقایی پیدا کرده‌اند چون قصه‌های گفته شده توسط این نویسندگان هرچند به زبان انگلیسی گفته می‌شود ولی به طور صرف همان فرهنگ کشور آفریقایی را منعکس می‌کند. 

«ماریا گلدن» نویسنده آمریکایی آفریقایی و مؤسس اتحادیه هارستون/رایت که به عنوان حامی نویسندگان سیاه شهرت پیدا کرده، نظر دیگری درباره موفقیت نویسنده‌های سیاه پوست دارد. 

وی اعتقاد دارد عامل اصلی موفقیت نویسنده‌های آفریقایی شرایط سخت این کشورها و کمبودهای مردم است. در آمریکا نیز این کمبودها همچنان ادامه دارد چون هنوز این مردم به رسمیت شناخته نشده‌اند و تنها در ظاهر آن‌ها را سیاهان خوب خطاب می‌کنند.