رضا رسولی با اشاره به اهمیت و جایگاه مجلس شورای اسلامی در ساختار مردم سالاری دینی کشورگفت: به عقیده امام راحل (ره) و جانشین صالح ایشان مجلس باید عصاره فضائل ملت بوده و به همین منظور توجه به عملی شدن این اصل وظیفه ی همه فعالان سیاسی و اجتماعی و فرهنگی است.
مولف کتاب هنر برای حقیقت،تحقق این اصل از اندیشه امام خمینی(ره) را نیازمند بررسی و برنامه ریزی روشمند دانسته و اظهار داشت:عصاره فضائل ملت بودن مجلس، یک آرمان و یک امکان است و تجربه ثابت کرده این موضوع همیشه و در همه جا تحقق نیافته است و به همین دلیل دلسوزان جامعه باید این سوال را مطرح و برای پاسخ به آن تلاش کنند که در چه شرایطی می توانیم به مجلس شورای اسلامی به عنوان "عصاره فضائل ملت" تکیه کنیم؟
وی در پاسخ به این سوال خاطر نشان کرد: به نظر می رسد، نمایندگان ملت از سویی باید نماینده ی خوبی برای همه اقشار باشند و از سوی دیگر کفایت اعمال نظارت و هدایت بر همه عرصه ها را داشته باشند و تحقق عدالت در گرو پدید آمدن چنین فضایی است.و گروه های سیاسی و فعالان انتخاباتی معتقد و متعهد به آرمان های امام و انقلاب باید بتوانند در این عرصه برای شناخت مصادیق ، به جای سهم خواهی و سهم دهی به این دو شاخصه توجه داشته باشند.
رسولی عرصه ی فرهنگ و هنر را از عرصه هایی دانست که عملا مورد توجه واقع نشده و نه نماینده خاصی از میان هنرمندان برای مجلس معرفی می شود و نه عموما فراکسیون خاصی پیگیر امور هنری کشور در این نهاد قانونگذار است.وی در این زمینه با اشاره به نقش تقنینی مجلس شورای اسلامی در جریان فرهنگ سازی کشور افزود : در حالی  که ورزشکاران، مجریان تلویزیونی،اصناف ، دانشگاهیان ، مهندسان و پزشکان دارای نمایندگانی در مجلس هستند، کمیسیون فرهنگی مجلس از هنرمندان به معنای حرفه ای کلمه در اکثریت قریب به اتفاق    دوره های مجالس محروم بوده است. البته نمایندگان محترمی وجود داشته و دارند که در کنار سوابق برجسته سیاسی ، شعر هم می گویند و یا در کنار نویسندگی سیاسی و اجتماعی شان ممکن است کارهای ذوقی هم ارائه کرده باشند . اما مشخصا ما با چیزی با عنوان صنف هنرمند در مجلس یعنی گروهی که می داند زندگی هنرمندانه، ارتزاق هنرمندانه، مشکلات هنرمندان و بالاخره جهان بینی هنرمند چگونه است کمتر مواجه بوده ایم.
وی با اشاره به این که تداوم چنین دیدگاه و دغدغه هایی باعث ایجاد فاصله بین هنرمندان و قوانین و قواعد رسمی کشور می شود اذعان کرد:این فاصله بیش از هر چیزی به مظلومیت و انزوای دغدغه های فرهنگی نظام منجر می شود و فضایی که امروز به حق با عنوان " مظلومیت فرهنگی" از آن یاد می شود از بستر این ناهم نوایی برخواسته و باید کارنامه عملکرد مجالس قانونگذاری در سال های گذشته در عرصه ی فرهنگ و هنر در مقایسه با سایر عرصه ها مورد بررسی قرار گیرد.
نویسنده کتاب سخاوت سرشار،راهکار عامی که در این زمینه می توان از آن بهره گرفت را تعامل دو سویه مجامع فعال هنری و بخش های سیاسی جامعه دانسته و افزود: گرچه به نظر من سیاسی شدن هنرمندان به معنا و مفهوم مبتذلی که در فتنه 88 هم به وضوح خود را نشان داد،امری ناپسند و مذموم است ،اما برای بیرون آمدن هنر و فرهنگ  از وضعیت انفعال و نظاره ی محض انجمن ها و تشکل های هنری و فرهنگی ، باید هنرمندان آشنا با مسائل سیاسی و اجتماعی خود را به جامعه معرفی کنند.
وی در این زمینه با اشاره به جلب حمایت سیاستمداران در انتخابات از هنرمندان محبوب افزود: ما خواهان رویه معکوس این قضیه هستیم ، یعنی انتظار داریم که به جای نگاه ابزاری به جامعه هنرمند، برای حمایت از افراد و گروه های سیاسی ، گروه های سیاسی و احزاب از هر طیف و دسته ای در تدوین برنامه های خود به موضوع هنر و فرهنگ اهمیت ویژه داشته باشند و برای ارائه نظرات تخصصی از حضور فعال هنرمندان و نویسندگان استفاده کنند و مشخصا در تسهیم اولویت های خود به ویژه در انتخابات مجلس،جامعه ی هنری را از برنامه دادن و امکان برگزیده شدن بهره مند نموده و باعث تبدیل شدن مباحث فرهنگی و هنری به چالش و مطالبه مردمی شوند.
این نویسنده در پایان ایده ایجاد یک فراکسیون چابک اما موثر از هنرمندان را یک فکر کاملا ضروری و امکان پذیر برشمرده و تاکید کرد: جامعه هنری بارهای بر زمین مانده بسیاری در عرصه قانون گذاری دارد که باید برای نظارت و هدایت هنر انقلاب اسلامی و تحقق آرمان های فرهنگی نظام به آن بپردازد و امیدواریم  گروه های فعال اعم از گروه های سیاسی و تشکل های فرهنگی – هنری کشور با نگاه برنامه ای در این عرصه، ترکیب جمعیتی مناسبی را با حضور هنرمندان و نویسندگان متعهد کشور در مجلس شورای اسلامی رقم بزنند.

لينك