داستان‌های اُ هنری در پایان قرن نوزدهم و آغاز قرن بیستم در چارچوب جزم‌های کلاسیک نوشته شده‌اند که در پس داده‌های زیبایی‌شناختی خود فاقد تنوع ساختاری‌اند. در اصل تنها یک اسلوب نوشتاری ابزاری و تزیینی در آن وجود دارد که دورۀ چیرگی پیروزی ایدئولوژی بر بورژوایی کهنۀ جامعه است.